در این رمان، آنچه بیش از هرچیز در آدمی اثر میکند مرد حرف بودن قهرمان داستان است. تورگنیف بر آن است که در شخص رودین نسل جوان آرمانپرست سالهای 1830-1840 را به نمایش درآورد؛ نسلی که دلبسته فلسفهای نسبتا میان تهی است. گفتار پایانی، که بعدا افزوده شد، و نویسنده در آن به تمام معنی از رودین دفاع و ستایش کرده است، شاهد نسبتا صادق این امر است. با این همه، رودین همچنان یکی از بارزترین نمایندگان افراد «عاطل» و «سربار جامعه» است.