منظومههای غنایی ایران و تحولاتی است که در اشعار غنائی، از آغاز تجلی شعر پارسی تا نیمه اول سده سیزدهم هجری پدید آمده است. نویسنده می کوشد تجلیات ذوقی سخن سرایان ایرانی و تحولاتی را که در روش فکر و طرز برخورد آنها با حوادث بوجود آمده و در هر دورهای به اقتضای اوضاع اجتماعی شکلی نوین یافته، روشن کند و سیر وقفهناپذیر اندیشههای ادبی در قالب منظومههای غنایی در ایران را پیگیرد.