کتاب هیولایی فرا می خواند نشر نادریان

کانر کابوسی دیده بود. خب صرفاً نه یک کابوس، همان کابوس همیشگی. کابوسی که به تازگی زیاد به سراغش می­آمد. یک رؤیای ترسناک توأم با تاریکی و باد و فریاد و دست­هایی که هرچقدر سخت تلاش می­کرد بگیردشان از میان انگشتانش سر می­خوردند و همیشه پایان این کابوس... کارنر در تاریکی اتاق خوابش زمزمه کرد: «دور شو» و درحالی که سعی می­کرد کابوس را از خود براند و اجازه ندهد او را در جهان بیداری هم دنبال کند گفت: «همین الآن دور شو.» به ساعتی که مادرش بر روی میز کنار تختش گذاشته بود، نگاهی انداخت: هفت دقیقه از نیمه شب گذشته بود که مسلماً برای شب یکشنبه که باید فردای آن به مدرسه می­رفت خیلی دیروقت بود.