کتاب غمِ پنهان نشر انتشارات خط‌خطی

از سروصدای شیون و گریه از خواب پریدم. هراسان و خواب­آلود آمدم توی هال. دیدم رویش را با پتو پوشانده­اند. خواستم بروم صورتش را باز کنم تا یک­موقع نفسش نگیرد آخر چند وقتی بود که دیگر نمی­توانست خوب نفس بکشد! نزدیکش رفتم اما مرضیه بغلم گرفت و برد گوشه­ی اتاق نشاند. بزرگترین­مان مینا بود که پانزده سال داشت و بعد از او امیر که یکسال کوچکتر بود. هر دو داشتند گریه می­کردند، مثل مادرم. فقط محسن گریه نمی­کرد. ماشین­باری­اش را بغل کرده و کنار مادرم نشسته بود. یکسره به اشک­های مادرم نگاه می­کردم. چند نفر از اهل فامیل آمدند تا او را ببرند. ناگهان یخ وجودم آب شد. زدم زیر گریه اما آن­قدر سنم قد نمی­داد که بفهمم او را کجا می­برند. همه رفتند. مادرم ماند و پنج تا بچه­ی قدونیم­قد.