کتاب ببر و بچه نشر نادریان

واقعاً آدم غیرقابل تصوری بود. روی­هم­رفته بسیار خجالتی. حتی حرفی برای گفتن به خودش هم نداشت. چقدر حالگیر! گهگاهی هم اگر به کارگاه شما می­آمد اصلاً نمی­دانستید کی می­رود؛ می­نشست و می­نشست تا دادت را دربیاورد. وقتی راهش را می­کشید و می­رفت، دلت می­خواست از عصبانیت یک چیز گنده پشت سرش پرت کنی، یک چیزی مثل بخاری! و شگفت آن­که در اولین نگاه به‌نظر خیلی جذاب می­آمد. همه روی این موضوع اتفاق نظر داشتند. وقتی بعدازظهر به کافه می­رفتی او را آنجا با یک فنجان قهوه در گوشه­ای می‌دیدی. پسری سبزه­رو و لاغر بود. همیشه زیرپوش آبی با ژاکت فلانل خاکستری می­پوشید، جوری که ژاکت خاکستری و زیرپوش آبی با آستین­های خیلی کوتاه، حال و هوای پسربچه­ای به او می­داد که فکر فرار به آن سوی آب‌ها را در ذهن می­پروراند. درحقیقت او در این فکر بود که در یک لحظه رها شود. می­خواست دستمال بافتنی­اش را که لباس خواب و عکس مادرش را می‌پوشاند کنار بزند و به درون شب قدم بگذارد و غرق شود... و در راهش به سوی کشتی روی لبه­ی اسکله بلغزد و حتی...