کتاب شهر ما نشر نی

در پارک قدیمی، تنها و یخ‌زده اندکی پیش، دو شبح گذشتند. چشم‌هایشان بی‌جان است و لب‌هایشان سست، حرف‌هایشان به‌سختی شنیده می‌شود. در پارک قدیمی، تنها و یخ‌زده دو شبح یادی کردند از گذشته. ـ به خاطر داری شعفِ روزهای دیرینمان را؟ ـ چرا می‌خواهید به یاد بیارمشان؟ ـ دلت آیا هنوز تنها به نام من می‌تپد؟ هنوز جانِ مرا می‌بینی در رؤیا؟ ـ خیر. ـ آه روزهای خوشبختیِ وصف‌ناپذیر ما که لب‌هایمان به هم پیوند می‌خورد. ـ باورنکردنی. ـ چه لاجوردی بود آسمان، و امیدِ ما فراخ! ـ امید گریخت، شکست‌خورده، به آسمانی سیاه. چنین قدم برمی‌داشتند در یولاف پوچ، و تنها شب نشست به حرف‌هایشان سر تا پا گوش.