آدمی ازدیرباز تاکنون،هرگاه درخلوت خودخواسته یا ناخواسته زمزمه ای برلب داشته،بی شک آنرا با کلامی موزون وآهنگی محزون ساخته وپرداخته است،هنوزآثاربجای مانده ازآن دوران درمعرض دیدگان خاص وعام میباشد. این چه رازیست که سردرون خویش را این چنین برزبان آورده ومی آوریم،خالق کلام آگاه ترست که هموخود بهترین و والاترین وشیواترین کلام را آفریده وهمچنان برزبان آدمیان میآفریند. دراین میان اما،فراتر از موزون بودن کلام درقالب شعر،معنا وباطن کلام می باشد، همان معنا ومفهومی که باعث وبانی رشد و بالندگی بشرواندیشه وخرد اونیزگشته است بنابرآنچه به اختصارآمد،اکنون،تنی چند ازدوستان ادیب وشاعر،زمزمهها ونداهای درونی خویش را درقالبهای مختلف شعر،دراختیاراین جانب قرارداده اند،تابه یاری حق ومدد او،ما نیزباچاپ آنها،عموم دوستداران شعروادب را در این وادی شیرین سخنوری،سهیم وشریک گردانیم.