کتاب پانزده سگ نشر نفیر

آیا در شعرهای پرینس، هیچ نشانه‎ی واضحی وجود داشت مبنی بر اینکه روحش روحی است که خدایی با امنیت خاطر رویش شرط ببندد؟ نه، واقعاً نه. هیچ دلیل قانع‎کننده‎ی واضحی وجود نداشت که به سگی خوش‎بین باشی که بیشتر وقتش را به سرودن (و به خاطر آوردن) شعر می‎گذراند، آن‌هم به زبانی که جز برای تعداد انگشت‎شمار و رو به کاهشی از سگ‎ها برای همه ناشناخته بود. درواقع، زمانی‌ که پرینس آخرین شعرهایش را می‎سرود، تنها موجود روی زمین بود که می‎توانست آن‎ها را بفهمد، چون زبان گروهش به همان سرعتی که به وجود آمده بود از بین رفته بود. با گذر از میان سپیده‎دمِ چشم‎خاکستری با زباله‎های دیشب در ذهن، سگ قهوه‎ای‎رنگ می‎تازد از میان دروازه‎های شیاردار آن‎گاه که پرندگان بر فراز جهان می‎خوانند درباره‎ی تکه‎ای فرو افتاده از پنیر، ششلیکی که خورده بود و تمامی آن هوس به غذاهایی که در خانه انتظارش را می‎کشند ولی با‌این‌حال، یک چیز بود. بذله‎گویی پرینس و شیطنتش، یک عنصر غریب در او بود، یک عمق درخشان. و این چیزی بود که نهایتاً خدای دزدان برگزیده بود تا از آن محافظت کند. روح پرینس، مانند جیوه بود. او همان‎قدر احتمال داشت در خوشبختی بمیرد که در تیره‎روزی.