کتاب نوح نبی نشر یاس نبی

باز هم هراسان از خواب بیدار می‌شوم. خواب تو را می‌دیدم. خوابی که تو در آن حضور نداشتی. اما،خواب تو بود؛ چون تو تعبیرش کردی، و چون تو تعبیر خوابم بودی؛ خوابی که تلخ می نمود و شیرین. نمی‌دانم! شاید مثل طعم گس خرمالو! صبح همان شب بود. شبی که خواب تو را دیده بودم. هوا گرگ و میش بود. تاریک روشن صبح، حدود ساعت ۵. صدای دق‌الباب را که شنیدم، پریشان خودم را دم در رساندم؛ قامت رشید تو بر آستانه ی در بود. مثل همیشه آراسته و باوقار.همان خصوصیاتی که همه را مجذوب می‌کرد. همان صورت نورانی، محاسن بلند، با لباس‌های اتو کشیده و پوتین‌هایی که تا بند آخرش بسته بود. همه نماد اقتدار و عشق با لبخندی بر لب و چه اسم با مسمّایی که یارانت تو را به آن می‌خواندند: «نوح نبی»! تو چشم و چراغ پدر بودی و یگانه ی مادر. آقای دکتر جبهه‌های نبرد و سنگ صبور دوستان.اما برای من همبازی دوران کودکی و تکیه‌گاه بزرگسالی و مگر خواهر تکیه‌گاهی جز برادر دارد؟ صبح که صدای در آمد، می دانستم که تویی و انتظارم جز دیدن تو نبود. برای دیدنم آمده بودی. برای خداحافظی با من که لحظه‌ای طاقت دوری‌ات را نداشتم؛ گرچه مدتی بود که کوچه و خیابان‌های شهر میان من و تو حایل شده بود اما دلم پابست تو بود. با رشته ای از انس و الفت که با گره‌هایی از عشق استحکام یافته بود.