تفسیر المیزان (المیزان فی تفسیر القرآن)
جلد چهاردهم-سوره‌ی مبارکه‌ی بقره(آیات ۲۲۸تا ۲۵۲)

در تمامی این کتاب و در تفسیر همه آیات قرآنی یک بار هم نمی بینی که آیه ای را بر معنائی خلاف ظاهر حمل کرده باشیم، پس در این کتاب تأویلی که دیگران بسیار دارند نمی بینی، بله تأویل به آن معنائی که قرآن در چند جا اثباتش می‌کند، به زودی خواهی دید که آن تأویل اصلاً از قبیل معانی نیست. سپس در هر چند آیه بعد از تمام شدن بحث‌ها و بیانات تفسیری، بحث هائی متفرق از روایات قرار داده ایم، و در آن به آن مقدار که بر ایمان امکان داشت، از روایات منقوله از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین هم از طرق عامه و هم خاصه ایراد نموده ایم، و اما آن روایاتی که از مفسرین صحابه و تابعین چیزی نقل می‌کند، در این کتاب نقل نکردیم، برای این که صرف نظر از اینکه روایاتی است در هم و بر هم، کلام صحابه و تابعین حجیتی برای مسلمانان ندارد، (مگر روایاتی که بعنوان موقوفه نقل شده است). و بزودی اهل بحث اگر در روایات منقوله از ائمه علیهم السلام دقت بفرمایند مطلع خواهد شد که این طریقه نوینی که بیانات این کتاب بر آن اساس نهاده شده، طریقه ای جدید نیست، بلکه قدیمی ترین طریقه ای است که در فن تفسیر سلوک شده، و طریقه معلمین تفسیر سلام الله علیهم است. البته در خلال این کتاب بحث های مختلف فلسفی، و علمی، و تاریخی، و اجتماعی، و اخلاقی، هست، که در آنها نیز به مقدار وسعمان بحث کرده ایم، و در همه این بحث ها به ذکر آن مقدماتی که سنخیت با بحث داشته اکتفاء نموده، و از ذکر مقدماتی که مقدمیت ندارد، و خارج از طور بحث است خودداری نمودیم. فقیر الی الله محمد حسین طباطبائی