کتاب برزخی ها گاهی به زمین می آیند اثر مرجان پیران نشر یاس نبی

امروز سه شنبه است و تا بهار، دو هفته­ی دیگر باقی مانده. دو برادرم مسعود و بهزاد تازه برایم خانه را نقاشی کرده بودند. خیال داشتم امسال عید با بقیه­ی سال­های عمرم متفاوت باشد؛ فرش­ها را شسته بودم؛ ملحفه­ها را نو کرده بودم؛ پرده­ها و آشپزخانه از غبار و چربی پاک شده بودند و من داشتم خودم را برای یک زندگی تمیز و مرتب آماده می­کردم. خیال داشتم تا قبل از فرا رسیدن عید موهایم را کاهی کنم و کمی بیشتر به خودم برسم تا از حالت یکنواختی بیرون بیایم و امیدوار بودم که بهار امسال از بقیّه سال­های زندگی­ام با منصور، بیشتر مورد توجه و عنایت شوهرانه­اش قرار بگیرم که البته نشد. فرشی که تازه شسته بودم از شدت رنگ و بوی خون، قابل استفاده نبود و من هم تمام فرصت­ها را از دست داده بودم که خّب البته زیاد هم بد نشد. دیگر مجبور نیستم توجه و عنایت منصور را گدایی کنم. حالا دیگر زمان برایم متوقف شده و من حتی نمی­توانم حدس بزنم چقدر از این حادثه­ی فجیع گذشته است. ساعت دیواری هنوز روی هشت و پنجاه دقیقه ایستاده ولی من مطمئنم که تقویم را تا روز یازده اسفند هشتاد و هشت ورق زده­ام و تمام لحظاتی را که تا قبل از این تاریخ گذرانده­ام مو به مو به خاطر می­آورم. حالا دیگر تاریخ دقیق تولدم را می­دانم. تاریخ دقیق تولد من بر اساس آنچه الان اراده کرده­ام که بدانم بیست و پنج آذر ماه شصت و یک است. در حالی که در شناسنامه­ام تولد مرا سی شهریور شصت و یک ثبت کرده­اند. من هفتمین فرزند مادرم بودم و اولین دختر او؛ پدرم به خاطر داشتن یک دختر، صورتش را به حجرالاسود چسبانده بود و با وجود خوردن ده ضربه تازیانه از دست شرطی­های عربستان، از خدا مرا خواسته بود. حالا می­فهمم چرا نباید برای چیزی که مقدّر نیست نذر و نیاز کرد، شایدمن برای پدرم مقدّر خدا نبودم. سال­ها بعد هر وقت با او لجبازی می­کردم سرم داد می­کشید و ادعا می­کرد ده ضربه­ی تازیانه­ی شرطی­ها را به خاطر داشتن پلنگ صورتی تحمل کرده که حالا شاهد لجبازی و زبان درازی­اش باشد و اعتراف می­کرد حالا از خواسته­اش پشیمان است. اما من مطمئنم در این ادعای او چیزی جز طنز نبود. او مرا به خاطر جثه­ی ظریف و ضعیفم پلنگ صورتی یا ماهیِ خارو خطاب می­کرد که خوب البته باعث عصبانیتم می­شد؛ بیشتر وقت­ها به اسم­های مسخره­ای که با آن­ها مرا صدا می­زد اعتراض می­کردم و داد و هوار راه می­انداختم که البته هیچ تأثیری روی پدرم نداشت و او تغییر رویه نمی­داد. پدرم مردِ چاق خوش سر و زبان، شوخ، مهربان، دست و دلباز و باصفایی بود. او مرا بیشتر از خودش دوست داشت و اشتباهات و شیطنت­های مرا به سادگی می­بخشید به طوری که بقیه به او اعتراض می­کردند. با این حال خیلی به ندرت تنبیه می­شدم و عزیز دردانه­ی پدرم بودم. برادرانم اسماعیل و بهزاد به خاطر چشم­پوشیِ وقت و بی وقتِ پدر در مورد خطاهای من مرتب اعتراض می­کردند و گاهی دور از چشم او مرا حسابی گوش مالی می­دادند که خّب البته من هم اصلاً کوتاه نمی­آمدم، زیرابشان را می­زدم و چغولی آن­ها را به پدرم می­کردم، پدر هم آن­ها را تنبیه می­کرد. چه قدر دلم برای آن روزها تنگ شده و چه قدر خوشحالم که در آستانه­ی ملاقات با پدرم قرار دارم، بیشتر از پانزده سال است که از دیدنش محروم بوده­ام و حالا حتماً او را خواهم دید وقتی او را ملاقات کنم بغلش می­کنم و اجازه می­دهم مرا بغل کند و به سینه­اش بفشارد، من حالا خیلی فرق کرده­ام دیگر اصلاً شبیه پلنگِ صورتی نیستم. حسابی بزرگ شدم، جوان و قوی و او حتماً از دیدن من شگفت زده خواهد شد!