کتاب اینجا تیمارستان است اثر احمد پدرام نشر ترانه پدرام

از شهر فرار کرده­‌ام، از کار فرار کرده­‌ام، از خانه فرار کرده‌­ام، می­خواهم از دست بچه­‌هایم هم فرار کنم، اصلاً اگر می­شد از دست فردوس هم فرار می‌کردم­ اما مگر می­‌شود از دست خودم فرار کنم؟ مگر می­‌شود؟ شاید خودم را رها کنم؛ یعنی به خودم نرسم و بی­‌توجهی در رژیم غذایی، در خوردن داروهایم، در ورزش، در لباس و در بهداشت داشته باشم، اما فرار از دست خودم امکان ندارد. فکرها می­‌آیند و می­‌روند. تازه اگر فردوس هم نباشد که دیگر کسی را ندارم. این روزها «اکت» می­‌خوانم؛ رویکردی که نظرش بر «دیدنی دگرگونه» است. واژه­‌ها را می­خواهد رها کند، زمینه را نادیده بگیرد، «ناهمامیزی» می‌گوید­ و «بافتار»ی دگرگونه می­‌آفریند. این رویکردها اول باید به خودم کمک کند تا بپذیرم که می­توانم با مراجعینم سخن از آن‌ها بگویم. بی­‌تأثیر نیست اما هنوز بر آن مسلط نشده­‌ام؛ یعنی هنوز بر خودم مسلط نشده­‌ام. فکرها می­‌آیند و می­‌روند، بهتر از قبل، جدا از زمینه، به آن‌ها می­‌نگرم اما مثل عبور قافله­‌ای که از گردنه گذشته و به دزدانی برخورد کرده و نیمی از مال­شان ربوده­ شده و نیمی را رهانده و زخمی عمیق­‌تر بر جان ناتوان دارند، به عبور قافله‌ی اندیشه­‌هایم در گذرگاه این زمان می­‌نگرم. می­گفتم فرار کرده­‌ام، نه! آمده­‌ام یا رفته­‌ام به شهر کاشان، به قمصر، به شهرهایی که به زبان آوردن­شان هم دهان را پر از گلاب می­‌کند. تابلوی کاشان را که می­‌بینم سهراب یکه­‌سوار میدان احساسم می­‌شود: اهل کاشانم، روزگارم بد نیست ... چشم­ها را باید شست ... زندگی شستن یک بشقاب است. ...من قطاری دیدم که سیاست می­برد و چه خالی می­‌رفت پانزده‌ساله می­‌شوم از آن­وقت که حجم سبز را می­‌شنیدم و می­خواندم، بیست‌ودوساله می­‌شوم آن­وقت که سهراب ناگهان پرکشید و رفت و چه ساده روزنامه­‌ها در کشاکش «حجم سبز» نشده­ سیاست، حجم سبز او را ندیدند. حالا شصت‌وسه‌ساله‌ام و به کاشان آمده­‌ام. همکلاس گرانقدری را می­‌بینم، همسرش را که از نیکونهادان و نیکوکاران است. می­خواهم از فکرها فرار کنم. می­خواهم از بیرون به افکارم نگاه کنم. آقای الماسی نیکوکار و بزرگوار به استقبال­مان آمده است. خانم محمدزاده همکلاسی گرانقدرم به استقبال من و فردوس آمده­ است. همه­ خوبی­‌ها مثل نسیم قمصر کاشان در ۲۹ اسفند ۹۶ و ۱ فروردین ۹۷ به خارزار ذهنم می‌وزند و دگرگونم می­‌کنند. بهار می­شود. دوستی­‌ها چقدر بی­‌ریا شکل می­گیرد. فردوس و خانم محمدزاده و من و آقای الماسی. درخواست آقای الماسی را برای شرکت در جلسه‌ی خیریه...، می­‌پذیرم، حرف ندارد خواهشی این­گونه زلال، سبز، بی­‌ریا، صمیمی... می­روم و آنجا هم نیکوکاران شهر. در خانه­‌ای نیکو با میزبان­‌هایی نیکونهاد روبه­‌رو می­شوم. مسئولین دانشگاه و آموزش‌ و پرورش. مدرسه­‌سازان، دانشگاه­سازان.