کتاب کودک آزاری و بی توجهی به حقوق کودک ماروین ال بلومبرگ نشر پرنیان اندیش

این واقعیت که ساختار بنیادی شخصیت هر کس در طول سال‌های اولیه‌ی زندگیش شکل گرفته، به‌طور کامل پذیرفته شده است. در نتیجه، زمانی که جهان کودک تا اندازه‌ی زیادی توسط والدین به کودک ارائه می‌شود و توسط آن‌ها تفسیر می‌یابد، پس نگرش و واکنش کودک طوری رشد می‌کند که همگی نتیجه‌ی فطرت فرزند‌پروری و تربیتی است که او از والدین خود دریافت کرده است. فاکتور‌های زیادی وجود دارد که ممکن است تمام شخصیت فرد را تغییر دهد. احساسات، غریزی نیستند. عشق، اعتماد یا نفرت و بدگمانی، که به خشونت و یا انزوا منجر می‌شود، واکنش‌هایی اکتسابی هستند. بیشتر والدین کودک‌آزار خودشان مورد اذیت و بی‌توجهی قرار ‌گرفته‌اند و از عشق و تربیت مناسبی در سال‌های آغازین زندگیشان بی‌نصیب بوده‌اند. گرچه همبستگی کاملی وجود ندارد، اما چنین اشخاصی به‌طور معمول خود‌شیفته، رشد نیافته و به لحاظ خود‌کنترلی ضعیف‌اند و علاوه بر این، در جست‌و‌جوی عشق هستند. این گروه از خودشناسی پایین و خود‌لایق‌بینی اندکی برخوردارند؛ آستانه‌ی تحمل ناکامی پایینی دارند، چنان‌که سخت انتقاد را می‌پذیرند و با مشکلاتی مواجه می‌گردند. زمانی که این اشخاص با آزار و اذیت از سوی فرزندشان مواجه می‌شوند، شخصیتی در آن‌ها شکل می‌گیرد که سبب بروز واکنش آنی خشونت‌بار علیه کودکشان می‌گردد. در حقیقت، خیلی اوقات پیش می‌آید که آزار کودک در امتداد یک نسل باقی بماند. معمولاً والد مستعد آزار و اذیت کودک، یک شخص تنها‌ی بدگمان است؛ بدون این‌که حتی با خانواده و دوستانش ارتباطی داشته باشد و با آن‌ها نشست‌و‌برخاست کند. یک زن جوان، ممکن است باردار شود و فرزندی داشته باشد. این آرزو و امید وجود دارد که نوزاد متولد شده، مادر را دوست بدارد و وابستگی‌اش را به او ابراز کند. چون نوزاد نمی‌تواند محبت خود را ابراز کند و مادر هم از دریافت عشق و خشنودی فرزند عاجز است، نمی‌تواند مهر و محبت کودک را درک کند و کودک را به عنوان آیینه‌ی خود می‌بیند که ویژگی‌های منفی ‌مادر را نشان می‌دهد؛ به‌طوری‌که زن، کودک را پس می‌زند و با او بدرفتاری می‌کند. کودک هم تحریک‌پذیر و غیر‌قابل تحمل می‌شود. مادر این‌گونه پس‌زدن کودک را توجیه می‌کند و آغاز به تنبیه فرزند می‌کند. پدیده‌ی جالب توجهی که ممکن است در رفتار والدینی که آزار می‌دهند دیده شود، نقض نقش دوره‌ای است. زمانی که فشارهای محیطی آرامش ناپایدار روح خودشیفته‌اش را آشفته می‌کند، زن در ضمیر ناخودآگاهش، فرزند را با خود و خود را با بیرحمی پس‌زدن مادرش یکی می‌کند. بنابر‌این، او خصوصیت پرخاشگری علیه فرزند را بروز می‌دهد.