کتاب صوتی شازده کوچولو

در سطرهای آغازین کتاب «شازده کوچولو» با این جمله «آدم بزرگ‌ها هیچ وقت نمی‌توانند تنهایی از چیزی سر دربیاورند و بچه‌ها هم نمی‌توانند همیشه همه چیز را برایشان توضیح بدهند.» به دوران کودکی خود سقوط می‌کنیم و درمی‌یابیم که چقدر از دنیای پر از کنکاش و در عین حال بی‌آلایش کودکی دور افتاده‌ایم. در این اثر جاودانه، آنتوان دوسنت اگزوپری درباره مضامینی چون عشق، تنهایی، مرگ، خانه، فلسفه و... از زبان کودکی سخن می‌گوید که از سیاره دیگری پای بر این کره خاکی نهاده‌است. شازده کوچولو از سیارک ب ۶۱۲ با تنها چیزی که مالک آن است (گل سرخش) قهر کرده و بار سفر را می‌بندد. در این سفر او از شش سیاره گذر می‌کند و در نهایت به زمین می‌رسد. در هر سیاره با فردی روبه‌رو می‌شود که هر کدام نماد یکی از خصلت‌های نهفته در آدمی است که در بزرگ سالی در تمام وجود او ریشه دوانده و او را در خود غرق می‌کند. گفته می‌شود کارکترهای این داستان به نحوی نمادی از شخصیت‌های واقعی زندگی اگزوپزی است. به‌گونه‌ای که گل سرخ را نماد همسر اگزوپری، شازده کوچولو را نماد دوران کودکی و... می‌دانند. مخاطب در این کتاب با تقابل‌های دوگانه‌ای مواجه می‌شود. تقابل‌هایی که ساختار دنیای بزرگان را در هم می‌شکند و دنیای کودکی را پیش روی آنان قرار می‌دهد. این تقابل را می‌توان در تقدیم‌نامه کتاب او به وضوح دید: برای لئون ورت از بچه‌ها برای تقدیم این کتاب به یک آدم بزرگ پوزش می‌خواهم، اما عذرم موجه است: این آدم‌بزرگ بهترین دوستی است که در جهان دارم. عذر دیگری هم دارم: این آدم‌بزرگ همه چیز را می‌فهمد، حتی کتاب‌های بچه‌ها را. عذر سومی هم دارم: این آدم بزرگ در فرانسه زندگی می‌کند و در آنجا هم گرسنگی می‌کشد و هم سرما. پس نیاز به تسلی دارد. اگر هیچ‌کدام از این عذرها کافی نیست، این کتاب را به بچه‌ای تقدیم می‌کنم که این آدم بزرگ پیش‌ترها بود. همه‌ی آدم بزرگ‌ها اول بچه بوده‌اند (اما کمتر این را به یاد دارند). پس تقدیم نامه‌ام را درست می‌کنم: برای لئون ورت وقتی بچه بود. بسیاری از منتقدان بر این باور هستند که کتاب شازده کوچولو معنایی فلسفی و سمبولیک دارد که برای دو گروه کودکان و بزرگسالان نگاشته شده است. شازده کوچولو در واقع روایت‌گر عشقی از یاد رفته در تکاپوی عصر مدرن است. روایتی از سردرگمی آدم‌های راه گم کرده که نه هدف را می‌شناسند و نه راه را. کودکان دیروز و بزرگان امروز در این کتاب خبر فوت کودک درون خود را می‌شنوند و برای فقدان آن به سوگ می‌نشینند. اگزوپری برای بیان مفاهیم از سبک سورئال بهره گرفته است. برش‌هایی از کتاب - -یک روز، غروب خورشید را چهل و چهاربار تماشا کردم. - پس از آن روزی که غروب خورشید را چهل و چهار بار تماشا کردی دلت خیلی گرفته بود؟ شازده کوچولو پاسخم را نداد. - فقط چیزی را می توانی یاد بگیری که اهلی اش کرده باشی. آدم ها دیگر وقت ندارند چیزی یاد بگیرند. فقط به دکان می روند و جنس های آماده می‌خرند و چون هیچ دکان دوست فروشی وجود ندارد، دیگر هیچ دوستی ندارند. -فقط بچه‌ها می‌دانند دنبال چه می‌گردند. آن‌ها وقتشان را صرف یک عروسک پارچه‌ای می‌کنند و آن عروسک می‌شود همه‌ی دنیای‌شان. اگر عروسک را ازشان بگیری، گریه می‌کنند. -آنچه کویر را خوشگل می کند چاه آبی ست که جایی در خودش پنهان کرده...