معلولیت ونقص عضو واقعیتی انکارناپدیر است که خواهی نخواهی بسیاری از افراد در دنیا با آن دست به گریبان هستند.
این جمعیت چند صد میلیونی در سنوات گذشته، قشری منزوی و گوشهگیر بودند و عملاً در فعالیتهای جامعه کوچکترین نقشی نداشتند و در کنج خانهها. مأوا میگرفتند.
در دهههای اخیر به ویژه پس از اعلام دهه معلولین «۱۹۹۲-۱۹۸۳» توسط سازمان ملل متحده تغییرات فاحشی در تلقی جامعه از معلول و معلولیت پدید آمده است.
روز دوم دسامبرسال ۱۹۹۲میلادی مقارن با دوازده آذر سالروز تصویب قانون برنامه جهانی در رابطه با معلولین از سوی مجمع عمومی سازمان ملل متحد اعلام گردید.
این عملکرد سازمان ملل تا حدودی توانست در تفکر آحاد جامعه نسبت به فرد معلول و معلوایت نگرشی مثبت ایجاد کند و این امر در ایجاد اعتماد به نفس و احساس امنیت این قشر از جامعه نقش بسیار مؤثری داشته است.
احساس توانایی، زیستن بدون اتکاء به دیگران در قبال پذیرفتن شغلی مناسب و انجام کاری شرافتمندانه یکی از عوامل اساسی رضایتمندی انسان از زندگی و وجود خویشتن است. هدف از این اقدام، ارتقاء رشد افکار عمومی درباره مسائل مربوط به معلولیتهای مختلف و افزایش آگاهیهایی بوده است که میبایست به پیوستن افراد معلول به تمامی فعالیتهای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی منجر شود.
نیاز به برنامهریزی برای توانبخشی به معلولین جسمی- حرکتی و سپس فراهم آوردن شرایط برای مشارکت فعال آنها علی رغم محدودیتهایی که دارند، در تمام عرصههای فعالیتهای اجتماعی در کشور ما تقریباً چند سال پس از هجوم ارتش دیکتاتوری معدوم عراق به ایران احساس شد. دولت و سازمانهای رسمی ایران از اولین روزهای آغاز جنگ تحمیلی، با انبوه مدافعان مجروحی مواجه شدند که بر اثر جراحات و صدمات ناشی از جنگ دچار نقص عضو شده، در انجام کارهای روزمره با محدودیت روبرو میشدند.
اقدامات دولت و سازمانهای رسمی برای این مدافعان شجاع و ازجان گذشته در آن سالها تقریباً به ایجاد بخشهای مجهز در بیمارستانها برای گذراندن دوران نقاهت و کلینیکهای کاردرمانی و توانبخشی برای احیاء بخشی از توان جسمی و حرکتی این عزیزان محدود بود. مقارن با همان سالها (۱۳۶۳) چند مهندس جوان ایرانی مصمم شدند در اقدامی نو با تأسیس مؤسسهای خیریه علاوه بر ایجاد امکاناتی برای توانبخشی معلولین جسمی - حرکتی (اعم از عادی و جانباز)، شرایط را برای ارائه آموزشهای فنی و حرفهای به این قشر فراهم کنند تا علاوه بر پیشگیری از فزونی شدن آنان، راه را برای ایجاد فرصت شغلی و اشتغال پایدارشان هموار سازند. بنیانگذاران با الهام از یکی ازسورههای پر بار قرآن کریم نام این مؤسسه را رعد نهادند.