دانشمندان اسلامی، حکمت را به معنای آگاهی از حقیقت امور دانسته اند. واژهای که برابر فرزانگی نهاده اند و در فرهنگ مشرق زمین و کشورهای اسلامی، همان نقش و کارکردی را داشته که فلسفه ی مغربیان داشته است.
حکمت را در دو دسته ی نظری و عملی تقسیم نموده و زیربخش های بسیاری نیز برای آن دو بازشناخته اند؛ نظیر علم مابعدالطبیعه، ریاضی، علم طبیعی، تهذیب اخلاق، تدبیر منازل و سیاست مُدُن. زیربخش هایی که شکلگیری آن را به شاگردان ارسطو نسبت داده اند.
پیامبر اسلام (ص) را آشکارترین تَن از آدمیان در درازنای تاریخ دانستهاند. انسانی که همه ی ویژگی های زیستیاش به روشنی بیان و پیش چشم همگان تصویر شده است.