کتاب صورتت را بشور، دختر نشر معیار علم

من یک معتاد به کار هستم. و این را همین­طوری نمی‌گویم. این واژه­ها بار سنگینی دارند، آگاهی از این مساله قلب مرا به درد می­آورد. شاید اگر بخواهم کمی خودم را مورد عنایت قرار دهم بتوانم بگویم من یک یک معتاد به کار در حال ترک هستم. من یک معتاد به کار در حال ترک هستم. دقیقا به اندازه هر نوع اعتیاد دیگری من احساس نگرانی و شرمساری می­کنم. با وجود این که چند سال است مطمئنم که این درد را دارم، ولی باز همین الان نگاهی به معنای این اصطلاح انداختم. فرهنگ لغت آنلاین من اعتیاد به کار را به این صورت تعریف می­کند: شخصی که احساس می­کند مجبور است که به صورت افراطی کار کند.» مجبور است. واژه خیلی پرقدرتی به نظر می­رسد، درست است؟ فکر نمی­کنم من تنها کسی باشم که بعد از شنیدن این واژه بلافاصله به فیلم جن­گیر و آب مقدس و کشیش­های وحشت زده فکر نکنم. ولی مجبور بودن معنای کاملی دارد، چنان که گویی چیزی در درونتان هست که هیچ­گاه جواب خیر را نمی­پذیرد، مثل کاری که به صورت ناخودآگاه انجام می­دهید. آیا من احساس می­کردم مجبورم که به صورت بی­وقفه کار کنم؟ بدون تردید. حتی همین الان که دارم این بخش از کتاب را در ساعت ۳۷: ۵ دقیقه صبح می­نویسم هم همین احساس را دارم. چرا که بیدار شدن در ساعت پنج صبح برای نوشتن تعداد واژه­های در نظر گرفته شده برای امروز تنها راهی است که به واسطه آن می­توانم کتاب­هایم را بنویسم، یک شرکت رسانه­ای را اداره کنم و در عین حال، خانواده­ام را مدیریت کنم. هنوز هم آن­قدر کار می­کنم که خسته می­شوم، از نظر جسمی مریض می­شوم حالم از دنیا بهم می­­خورد یا دیگر نمی­توانم تمرکز کنم. ولی خوبیش این است که این اتفاقات دیگر هم­زمان با هم رخ نمی­دهند. حس می­کنم به حل این مشکل نزدیک شده­ام. این که چرا این­قدر کار می­کنم تا حدی یک دلیل مشخص دارد: من عاشق کارم هستم. نه، من دیوانه­وار کارم را دوست دارم. آدم­هایی که با آن­ها کار می­کنم مهربان­ترین، باحال­ترین و خلاق­ترین افرادی هستند که ممکن است در زندگی­تان ببینید. هریک از اعضا تیم من با دقت مورد بررسی قرار گرفته­اند. هر وظیفه­ای که تعیین­ می­کردیم، ابتدا بین چند گزینه مختلف مورد بررسی قرار می­گرفت تا در نهایت گزینه مناسب آن را پیدا می­کردیم. همه باید آموزش می­دیدند، من هم باید یاد می­گرفتم که چگونه آن­ها را مدیریت کنم و رئیس باشم. سال­ها برای خلق چنین تیمی وقت صرف کرده­ام. وقتی بین­شان قدم می­زنم و می­بینم همه چیز خوب پیش می­رود، وقتی می­بینم یک نفر دارد چینش بلندگوها در مراسم زنده بعدی­مان را مشخص می­کند، و شخص دیگری زیبا­ترین عکس­هایی که در عمرت دیده­ای را گرفته است، و تیم تجاری یک قرارداد همکاری با یکی از بزرگ­ترین شرکت­های دنیا را ثبت کرده­اند، احساس غرور می­کنم. سرتاپای وجودم مملو از غرور می­شود چرا که من، کسی که از دبیرستانی در حومه شهر فارغ­ التحصیل شد، این­ها را گرد هم آورده­ام. علاو بر این، وقتی این­ها را می­بینم قلبم می­خواهد از جا دربیاید. چرا که می­بینم این آدم­ها دارند نهایت تلاششان را انجام می­دهند تا رویای مرا به حقیقت تبدیل کنند. همیشه این ایده خام­دستانه و ساده­انگارانه را داشتم که بیاییم فضایی در اینترنت خلق کنیم که بتواند زنان را در هر سطح و جایگاه اجتماعی که هستند کنار هم جمع کند، که بتوانیم این زنان را تشویق کنیم و آن­ها را به این باور برسانیم که در این فضا دوستانی دارند. دوستانی که به آن­ها همیشه با نهایت حسن نیت آماده ارائه مشورت­ها و کمک­هایشان هستند. و می­دانید چه شد؟ این ایده به ثمر رسید!