کتاب گزارش اندوه

گفتم سر کارَت دیر نشود پسرم. گفت نه!‌... دیر نمی­شود. شاید امروز نرفتم. برای چی نمی­روی؟ شب عیدی که تا بوق سگ می­ماندی همیشه! گفت کار دارم. حدس زدم که رفته دنبال ساکش. کلید کمد را خواست. گفتم عاقَت می­کنم. خندید. گفت دنبال چیزی می­گردم. گفتم دنبال چی؟ خندید دوباره. ای وای‌... ای وای خواهر به روح خودش اشتباه کردم. همان­جا باید خودم را می­زدم زمین. می­گفتم خودم را می­کُشم. اصلاً باید می­رفتم پیت نفت را می­آوردم و می­گفتم که پات را بگذاری بیرون خودم را آتش می­زنم‌... نکردم‌... ای وای‌... نکردم‌... دلم نیامد‌... جگرگوشه­ام بود. دلم رضا نبود به ناراحتی­اش. رضا نبود که یک لحظه اخمش را ببینم. همیشه می­خندیدها ولی ان‌قدر پاپیچش شدم که دیگر نخندید. نشست روی زمین و تکیه داد به کمد. گفت نمی­دهی کلید را که ساکم را بردارم و بروم. گفتم نه!‌... نمی­دهم. گفت فردای قیامت چه جوابی داری بدهی؟ گفتم خودم می­دانم چی جواب بدهم. افتاد به دست و پام، التماس کرد. گفت بروم این‌بار و برگردم حتماً عروسی می­کنم. گفتم بار قبل هم همین را گفتی. گفت به جان خودت که عزیزترین کس منی برگردم این دفعه هر کس را بگویی می­رویم خواستگاری­اش. یکی، دو ماهه هم دستش را می­گیرم و می­آورم‌... گفتم نه!‌... نمی­گذارم. به دلم افتاده بودها که این‌بار برود‌... ای وای‌... ای وای‌... پام را ماچ کرد. هُلش دادم. گریه کرد. باورت نمی­شود خواهر‌... از خیلی کوچک بود به این ور گریه­اش را ندیده بودم. خیلی تودار بود یحیی. گریه کرد. دلم شکست‌... من هم گریه کردم. دوتایی گریه کردیم و من آمدم پایین و گذاشتم همان­جا بماند. میخ لولاهای کمد را درآورده بود و درش را باز کرده بود. ساکش را انداخته بود از پنجره­ طبقه­ دوم توی حیاط. پایین که آمد بو بردم که کاسه­ای زیر نیم‌کاسه است. داشتم توی آشپزخانه برای ناهار عدس و بُنشن پاک می‌کردم. صدای در را شنیدم. دیدم رفته توی حیاط. شال و کلاه کرده بود. ساکش را انداخته بود پشت درخت. من هم آمدم توی حیاط دنبالش. گفتم نمی­گذارم بروی. بغلم کرد. گفتم به جان خودت الان هوار می­کنم همسایه­ها بریزند. زنگ می­زنم شوهر آبجی­هات اداره­شان را ول کنند بیایند. آبروت را می­برم. بگذار همه­ مردم بدانند که یحیی دارد چی به سر مادر پیرش می­آورد. نشاند مرا روی پله­ طبقه اول و رفت ساکش را برداشت. پا شدم رفتم راه را به روش بستم. می­خواست از در حیاط برود توی کوچه. گفت خدا شاهد است اگر نگذاری بروم توی همین خیابان‌های تهران ماشین می­زند بِهم. خدا قهرش می­گیرد. بگذار بروم. اگر قرار به مردن باشد توی رختخواب از من بچه­ترهاش سکته کرده­اند و صبح از خواب بیدار نشده­اند‌... بگذار بروم مادرجان. آمد که برود نگذاشتم. با یک دست مرا کنار زد و با یک دست در را باز کرد و پا گذاشت توی کوچه و تندی در را بست. همین که با دست مرا کنار زد پام را خواستم بگذارم روی پله­ پایینیِ دم در حیاط که نمی­دانم چطور شد که زیر پام خالی شد یک­باره. ندید بچه­ام. در را بسته بود و رفته بود. خوردم زمین و فقط یک وای یا امام حسین گفتم و نفسم بند آمد و‌... نمی­دانم شنید یا نه. آرام گفتم. حتماً نشنید. تیز رفته بود. صِدام بهش نمی­رسید. نشنید و رفت‌...