کتاب گره ی کور نشر انتشارات پوینده

فقط می­توانم بعد از بیدار شدن به واسطه­ی آن نور کورکننده که به چشمانم تابیده بود را به یاد بیاورم. نور، اول از همه یک نقطه­ی ارغوانی بود، بزرگ شد، فراخ­تر شد... رفته­رفته درخشان­تر شد، حسابی چشمانم را روشن کرده بود. نمی­دانم آیا کسی چراغ­قوه­ای روی چشمانم گرفته بود؟ همه اینها در حالی بود که انگار من از بدنم جدا شده بودم و داشتم مثل یک پرنده بر روی شاخه­های بلند یک درخت پرواز می­کردم. پرواز کردم، پرواز کردم، پرواز کردم... در اتمسفر هوا، درست مثل یک پرنده سبک و بی­وزن، همانطور تاب می­خوردم و می­رفتم... در حالی که بی­نهایت از حالی که داشتم خوشنود بودم... دوباره نوری آبی رنگ، دوباره روی پلک­هایم... از خیلی دورها، صدایی از اعماق می­گفت:" به بالا نگاه کنید، پایین را نگاه کنید، حالا راست... حالا چپ..." پلک­هایم را باز می­کنم اما دوباره می­بندم­شان. پرسیدم:" من کجا هستم؟" یکی جواب داد:" در بیمارستان."