کتاب درآمدی بر سیاست بین المللی سازی آموزش عالی در ایران فیروزه اصغری نشر پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی

در چند سال اخیر موج جدید بین­المللی­سازی آموزش عالی در ایران، با استناد به اسناد بالادستی در سطحی نسبتاً گسترده در حال شکل‌گیری است. سیاست‌گذاران آموزش عالی به دفعات با اشاره به اهمیت بین‌المللی‌شدن دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی، به این نکته اشاره کرده‌اند که هدف بزرگ آموزش عالی ایران «بین‌المللی‌کردن دانشگاه‌ها» است. تشکیل شورا‌ها و کمیته‌های مرتبط، امضای تفاهم­نامه­ها و قرارداد‌های متعدد با مؤسسات آموزش عالی خارجی، سفرهای متقابل مدیران دانشگاه‌های ایرانی و خارجی در کنار فعالیت‌های روزافزون برگزاری نشست‌ها و همایش‌های مختلف و ارائه گزارش‌های مستمر از افزایش فعالیت‌های بین‌المللی، نشان‌دهنده تصمیم جدی و رسمی نظام آموزش عالی در جهت گسترش فعالیت‌های بین‌المللی آموزش عالی ایران در فضای ایجادشده در شرایط «پسا برجام» کشور است. اما آنچه که بیش از هر چیز دیگر در حال حاضر و در ابتدای برنامه ششم توسعه، دارای اهمیت است، توجه تصمیم‌گیران و سیاست‌گذاران به این نکته است که اتخاذ این تصمیم سیاستی از جانب نظام آموزش عالی ایران اگرچه ظاهراً از پشتوانه اسناد بالادستی و حمایت ذی‌نفعان در سطح ملی برخوردار است اما بیش از آن نیازمند به شفافیت چیستی بین‌المللی‌سازی، دلایل و الویت‌های آن و سپس شفافیت در چگونگی اجرای آن براساس زمینه و بافتار موجود، چه در سطح بین‌المللی، منطقه‌ای و ملی و چه در سطح نظام آموزش عالی موجود و همچنین نیازمند شفافیت در عوامل و بازیگران آن است. تنها در صورت توجه به این موارد است که می‌توان انتظار داشت فعالیت‌های پراکنده و کم‌حاصل بین‌المللی که در دهه‌های قبل نیز در آموزش عالی ایران بسیار رایج بوده است، به فرایندی مستمر، هدفمند، منسجم و قابل ارزیابی به‌منظور تصمیم‌گیری در چرخه بعدی بین‌المللی‌سازی تبدیل شود.