کتاب همسر شکارچی

مقدمه مترجم

همسر شکارچی

در مدت چهل و پنج دقیقه ای که آنها در ماشین بسر می بردند، اول در مرکز شهر، از کنار ساختمانی بلند (با آن نورپردازی خاص) و بعد از جلو درختان بی شاخ و برگ بلوط، در حومه شهر و همینطور تلی از برف های انباشته شده بروی هم، پمپ بنزین ها، دکل های برق و کابل های تلفن عبور کردند.
آن زن پرسید: شما همیشه به دیدن برنامه های همسرتان می روید؟
مرد جواب داد: نه، قبل از آن هیچوقت.
آن زن اتومبلیش را در کوچه باغی، کنار عمارتی بزرگ و مدرن پارک کرد، عمارتی که بالکن های چهار گوشی در بالای گاراژ داشت و همینطور پنجره های مثلثی بزرگ بر سر در بنا، با ستون های صیقلی براق، چراغ های گنبدی شکل و سقفی شیب دار که جنسش از سنگ رُس بود.
داخل عمارت، بر روی میزی، در نزدیکی در ورودی، حدود سی کارت میهمان پخش شده بود... همسرش هنوز نیامده بود، و بنظر می رسید هنوز هیچکس نیامده... مرد کارتش را از میان کارت ها پیدا کرد و به ژاکتش سنجاق کرد، دختری آرام و بی سروصدا، با فرم مخصوص پیشخدمت ها در آنجا حاضر بود، او کت آن مرد را گرفت و از آنجا رفت.
پلکان باشکوهی (که نردبانی شکل و مخروطی به نظر می رسید و گمان می کردی هر چه بالاتر بروی باریکتر خواهد بود)، همانند ستونی از آن تالار گرانیتی نگهداری می کرد... زنی در پائین پلکان ظاهر شد و بعد چهار یا پنج پله بالا آمد و روبروی آن زن و مرد قرار گرفت و گفت: سلام «آن»(۱)... بعد رو به مرد کرد و گفت: و شما باید آقای «دوماس»(۲) باشید.
مرد با آن زن رنگ پریده، لاغر و استخوانی (که درست مثل پرنده ای بی بال و پر، سبک بود) دست داد.
زن تازه وارد به مرد گفت: همسرم، رئیس دانشگاه، در حال بستن کراواتش است (و در خفا نیش خندی زد و به نظر می رسید که از کراوات بیزار است.)
شکارچی به طرف پنجره رفت، پرده را کنار زد و به بیرون خیره شد، او از آن فاصله و در آن کورسو متوجه ایوان چوبی خانه شد که از هر طرف به یک اندازه بود و با پرچینی از یک گستره پهن جدا می شد... کمی آن طرف تر در زیر سایه های آبی رنگ استخر کوچکی وجود داشت که دور تا دورش را نرده زده بودند و در میانه اش حوضی دیده می شد که از مرمر درست شده بود برای پرنده ها که بتوانند در آن آبتنی کنند، و همینطور پشت برکه ها درخت های بی شاخ و برگ بلوط، افرا و تک درخت چناری به رنگ سفید استخوانی.
یک هلیکوپتر هم با نور سبز رنگش چشمک زنان در آن حوالی پرواز می کرد.
شکارچی اعلام کرد: «برف می بارد»
میزبان با نگرانی پرسید: واقعاً! برف می بارد! باورم نمی شود!
(این روزها نمی توان به ذات اصلی آدمها پی برد که کدامین احساسشان واقعی و کدامین دروغین است)... «آن» بطرف بار رفت و در حالیکه یک لیوان مشروب در دستش بود به فرش خیره شد.
شکارچی پرده را انداخت، رئیس دانشگاه (میزبان) از پله ها پائین آمد، میهمان ها خود را جمع و جور کردند.
مردی با یک لباس مخمل کبریتی خاکستری رنگ (که روی کارتش «بروس میپل»(۳) حک شده بود) به او نزدیک شد و پرسید: آقای «دوماس»، همسرتان هنوز نیامده؟
شکارچی پرسید: او را می شناسید؟
میپل (سرش را به علامت نه تکان داد) اوه، نه، نمی شناسمشان... و درست مثل کسی که خودش را برای مسابقه دو آماده می کند پاهایش را از هم باز کرد و ران هایش را به حالت کششی چرخاند و ادامه داد: اما درباره ایشان مطالعه کرده ام.
شکارچی به مردی لاغر اندام با ظاهری عجیب غریب و قد بلند نگاه می کرد که نزدیک در ورودی در حال قدم زدن بود. (فرم استخوان بندی و گودی زیر چشمانش مرد شکارچی را به یاد انسان های اولیه می انداخت!) او گرم صحبت با میهمانان بود، «قاضی» به او نزدیک شد و او را محکم در آغوش گرفت.
میپل اشاره به مرد لاغر اندام کرد: ایشان آقای «اوبرایان»(۴)، رئیس دانشگاه هستند، مردی معروف، البته از نظر کسانی که این دسته از ماجراها را دنبال می کنند (میپل یخ درون لیوانش را با نی چرخاند و ادامه داد) - حادثه خیلی وحشتناکی برای دخترش اتفاق افتاد،... شکارچی به یک باره بفکر افتاد که: «اصلاً نباید اینجا می آمدم»
«میپل» از شکارچی پرسید: کتاب های همسرتان را خوانده اید؟... شکارچی؟!
شکارچی با اشاره سر گفت:... بله... (و بخاطر آورد که در شعرهای همسرش لقب او یک «شکارچی» است.) و همانطور که از پشت پنجره، برف های نشسته بروی پرچین را نگاه میکرد گفت: من راهنمای شکارچی ها هستم.
میپل گفت: بگذریم... این حرفه شما را اذیت نمی کند؟
شکارچی: یعنی چی؟
میپل گفت: اینکه برای زنده ماندنتان، (بقای زندگی) حیوانات را می کشید؟
همان طور که شکارچی به آب شدن دانه های برف در هنگام برخورد با پنجره نگاه می کرد، انگشتانش را روی لیوان گذاشت و با خودش فکر کرد: «برای آدم ها «شکار» واقعاً فقط معنی «کشتن» حیوانات را می دهد؟! و ادامه داد که: نه این کار مرا اذیت نمی کند.
شکارچی برای اولین بار همسرش را در سال «۱۹۷۲» در «گریت فالز(۵) مونتانا(۶)» دید.
زمستان آن سال ناگهان از راه رسیده بود و می توانستی آثارش را احساس کنی، برف همه جا را پوشانده بود، در شمال آسمان کاملاً سفید بود و این شدت سفیدی در جنوب بیشتر هم می شد بطوریکه فکر می کردی آخر دنیاست. سرما بروی هر چیزی اثر کرده بود، احشام با نعره های بلند از روی نرده ها می پریدند، درخت ها واژگون می شدند، ناگهان سقف یک انبار غله خراب شد و آوارش بر روی جاده بزرگراه ریخت، رودخانه تغییر مسیر داده بود و باد «باسترک»(۷) ها را در حالیکه جیغ می زدند بطرز غیرقابل باوری بطرف بوته های خاردار پرتاب می کرد.
دستیار شعبده باز، دختر زیبای پانزده ساله ای بود که پدر و مادرش را از دست داده بود و مثل همه روایات با لباس قرمز رنگ براق، با دامنی بلند، در کنار شعبده باز دوره گرد، در سالن اجتماعات کلیسای مرکزی برنامه اجرا می کرد.
شکارچی با یک کیسه خواروبار و با پای پیاده از جائی (نزدیک کلیسا) می گذشت که ناگهان باد شدیدی او را متوقف کرد و بعد او را با خود بطرف کوچه پشت کلیسا برد (او هرگز چنین باد شدیدی را ندیده بود) و همانجا میخکوبش کرد باد صورتش را با فشار به پنجره ای کوتاه و نزدیک سطح زمین چسباند بطوری که می توانست اجراء نمایش (شعبده بازی) را تماشا کند، شعبده باز مرد ریزنقشی بود که یک شنل آبی رنگ چرک و چغری به تن داشت. روی بندی اعلامیه ای آویزان بود که نوشته شده بود «وسپوچی بزرگ»(۸) اما شکارچی فقط دختر را نگاه می کرد، او دختری زیبا، جوان و شاداب بود (باد مثل یک کشتی گیر، محکم او را روی پنجره نگه داشته بود).
مرد تردست، دختر را درون تابوتی چوبی قرار داد که تصویر صاعقه های آبی و قرمز رنگ پر زرق و برقی بروی آن نقاشی شده بود، دخترک لبخند می زد.