کتاب تا موسم باران نشر نفیر

آنا چترش را بالا گرفت و با اضطراب به دست‌فروش‎هایی نگاه کرد که از یخ‎دربهشت تازه تا ماهی سرخ‎شده‎ی تند، همه‌چیز می‎فروختند. میوه‎هایی با ظاهر عجیب‎وغریب هم بود، و ساری‎های حریر و کتاب و جواهرات؛ و در پشت پنجره‎های اُرُسی زیبا، زنانی بودند که چشم‎هایشان را بر سر قلاب‎‎دوزی شال‎های ابریشمی ظریف می‎گذاشتند. در جایی که بوی چوب صندل در هوا پیچیده بود، عطارها از فروش روغن‎ها و معجون‎هایی با رنگ‎های عجیب‎وغریب، جیب‎هایشان را حسابی پُر می‎کردند. دیوید به آن روغن‎ها می‎گفت روغن مار، هرچند آنا فهمیده بود که بعضی‎هایشان را از مارمولک‎های لِه‎شده به‌دست ‌می‎آورند و رنگشان هم از انار است. گفته می‎شد اینجا در قلب شهر، هرچه هوس کنی پیدا می‎کنی. هرچه هوس کنی! آنا فکر کرد عجب کنایه‎ای. به‌سمت نقطه‎ای چرخید که بنا بود به‎زودی فرماندار و همسرش بر پشت فیلی در آن حاضر شوند. دیوید، شوهر آنا، که معاون بخش‎دار بود، با غرور به همسرش گفته بود که او هم یکی از پنجاه‎وسه نفری است که انتخاب شده‎اند تا سوار بر فیل، درست پشت سر فرماندار در جلوی صف حرکت کنند.