از زمان پیدایش انسان روی زمین، یادگیری امری حیاتی برای بقای او بوده است. تمام نسل ها باید یاد می گرفتند که چگونه در شرایطی که در آن زندگی می کنند، زنده بمانند. بچه ها از پدرومادرشان یاد می گرفتند که آن ها هم از پدرومادرشان یاد گرفته بودند و این یادگیری نسل به نسل منتقل می شد. برای زندگی و چالش های آن، باید ذهن خود را طوری تقویت کنید که درست و به موقع فکر کند. یادگیری تدریجی تمرینی برای ذهن است. مغز ما دائما در حال تغییر است و اگر آن را با یادگیری تقویت نکنیم، نمی تواند با انتقال پیام ها از طریق رشته های عصبی، وظایف خود را انجام دهد. درواقع در صورتی که رشته های عصبی مغز به مرور ضعیف شوند، شاید بعضی از مسائل را فراموش کنید. مثلا وقتی شماره تلفنی را که حفظ بودید، به دلیل تماس نگرفتن با آن فراموش می کنید، دلیلش این است که اتصال رشته ی عصبی مربوط به آن قطع شده است.
یادگیری تدریجی روی یادگیری سریع مسائل کوچک تمرکز دارد و راهی بسیار خوب برای تمرین مکرر مغز است که با تحریک رشته های عصبی باعث رشد آن ها می شود. همچنین یادگیری تدریجی باعث می شود زندگی همه چیزدان ها، یعنی افرادی که همواره در حال یادگیری چندین مهارت متفاوت هستند، ساده‎تر شود که خصوصیتی بسیار مثبت برای مغز به حساب می آید. اگر زندگی خود را رها کنیم و هیچ چالشی برای یادگیری مسائل جدید نداشته باشیم، توانایی ذهنی مان کاهش پیدا می کند. شاید این امر به مرور زمان به حواس پرتی در دوران پیری منجر شود.
زمانی که فرایند یادگیری تدریجی را شروع کنید، ذهنتان با داده های متنوع و چندگانه پر می شود که به فعالیت مغز منجر خواهد شد. بسیاری از رشته های عصبی مغز عملکرد چندگانه ای دارند؛ یعنی سیگنال های متفاوتی مانند بویایی، شنوایی و چشایی را در آن واحد دریافت می کنند. هرچه حواس بیشتری درگیر باشند، ارتباط عصبی رشته ها قوی تر شده و درنتیجه مغز یادگیری بهتری خواهد داشت. مثلا اگر بخواهید برای امتحان تاریخ آماده شوید، بهتر است یک ویدیوی مستند درباره ی موضوعات ببینید تا اینکه کتاب را بخوانید. هنگام فیلم دیدن حس بینایی و شنوایی شما هم زمان درگیر می شوند که این امر باعث می شود مغز پیام های عصبی را بهتر و با پیوند قوی تری منتقل کند. الان که فلسفه ی یادگیری تدریجی را یاد گرفتیم، وقت آن است که نحوه عملکرد آن را ببینیم.