کتاب عقل و دین اثر محمدرضا مهدوی کنی نشر دانشگاه امام صادق (ع)

اگر انگیزه دنیایی در تحصیل علم باشد، حتی علم دین هم علم نیست. اگر علم ما را به حقیقت رهنمون نباشد و ما را در برابر آفریننده دانش خاضع و خاشع نکند، این علم نتیجه‌ای جز غرور و تکبر و استکبار ندارد. علمی که نتیجه‌اش غفلت از خدا و مردم باشد و انسان را به خودخواهی و بیگانگی از هویت انسانی خود وا دارد، علم نیست، جهل است. بشر امروز به اسرار و واقعیت‌های طبیعت آگاهی فراوانی یافته است، ولی حقیقت را به‌کلی فراموش کرده و در اثر غفلت، محیط زندگی و زیست خویش را به گونه‌ای آلوده کرده که برای خودش نیز قابل دوام نیست. امروز بشر هم اخلاقیات زیست‌محیطی را از دست داده و هم اخلاق انسانی را و این نیست مگر در اثر جدا کردن علم از دین و زندگی از اخلاق. متأسفانه برخی از روشن‌فکران ما با تقلید کورکورانه از غرب، آنچه را که بسیاری از دانشمندان کنونی منصف غرب از آن بیزاری جسته‌اند، به‌عنوان شعار علمی و روزپسند در میان نسل جوان شایع می‌کنند. مگر می‌شود علم به قوانین خلقت را با آفریننده آن بی‌ارتباط دانست و خواست و اراده او را نادیده گرفت و حقیقت را از واقعیت جدا کرد؟