کتاب رازهایی درباره مردان
آنچه زنان باید درباره‌ی مردان بدانند

فصل اول: مردها، مرز نهایی

ممکن است شما همواره در دوره های متفاوتی زندگی کنید.
«ضرب المثل چینی»

تصور کنید به عنوان عضوی از یک گروه تحقیقاتی، برای سفر به سیاره ای دیگر انتخاب شده اید. تمام آنچه شما درباره این سیاره می دانید این است که موجوداتی از لحاظ فیزیکی شبیه به شما در آن جا سکونت دارند. شما، بعد از یک سفر طولانی به این جهان دورافتاده می رسید. از سفینه فضایی خود خارج می شوید و مورد استقبال مخلوقات خوش چهره ای قرار می گیرید که به راستی شباهت بسیاری به شما دارند و از همه عجیب تر این که به زبان شما صحبت می کنند.
چند ساعت بعد، سعی می کنید با این موجودات صحبت کرده و ارتباط برقرار کنید. در ابتدا به نظر می رسد که خیلی خوب پیش می روید، اما با گذشت زمان تنش بین شما و آن ها بالا می رود. با وجود این که این موجودات بیگانه، ظاهرا زبان شما را خوب می فهمند اما از رفتارهای شما در جهت برقراری ارتباط دچار سوءتفاهم می شوند. شما حرفی می زنید و آن ها برداشت دیگری از حرف شما می کنند. برای مثال، سعی دارید کنجکاوی خود را نشان دهید، اما آن ها آن را نوعی انتقاد تلقی می کنند. وقتی به ارتباط آن موجودات با یکدیگر دقت می کنید، تفاوت های بین شما و آنها حتی آشکارتر هم می شود. انسان ها طوری تربیت شده اند که به همکاری و احساسات عاطفی اهمیت می دهند. به نظر می رسد که این موجودات همواره با یکدیگر به رقابت می پردازند. به شما آموخته اند که احساسات تان را با دیگران تقسیم کنید، امّا به نظر می رسد که آنها سخت در تلاش اند که احساسات شان را از یکدیگر پنهان کنند. هرقدر شما زمان بیشتری با این مخلوقات غیرمعمول سپری کنید، مایوس تر و سرخورده تر خواهید شد.
سرانجام، شما و تیم تحقیقاتی تان تصمیم می گیرید که این مکان عجیب و غریب و تشویش برانگیز را ترک کنید. مطمئنید که این موجودات از رفتن شما خوش حال می شوند، زیرا زمانی که شما در آن جا بودید، آن ها هیچ گونه علاقه و اشتیاقی نسبت به شما از خود نشان ندادند. امّا در کمال تعجّب هنگامی که به آن ها خبر می دهید که قصد دارید آن جا را ترک کنید بسیار غمگین و ناراحت می شوند و می گویند که از بودن در کنار شما لذّت برده اند و از شما می خواهند که آنها را ترک نکنید. علی رغم مخالفت آنها سراسیمه تر از قبل، سوار سفینه فضایی خود می شوید و همین که در صندلی خود مستقر می شوید و بلند شدن این سفینه فلزی توسط موتورهای موشک را حس می کنید، با خود فکر می کنید که آنها عجیب ترین موجوداتی هستند که تابه حال دیده اید. آنها درباره چیزی حرف می زنند ولی حس دیگری دارند. به گونه ای رفتار می کنند که گویا اصلاً به چیزی توجه نمی کنند اما، این طور نیست و به همه چیز توجه دارند. به نظر می رسید که از بودن ما در کنارشان لذّت نمی برند اما، هنگامی که آنجا را ترک کردید، ناراحت شدند. خوب! آنها از این که ما را می دیدند، خوش حال بودند اما، من مطمئنا دوست ندارم با چنین موجوداتی زندگی کنم.

آغاز ماجراجویی در دنیای مردها

بسیار خوب، اکنون فرض کنید موجوداتی فضایی، به نام «مردها»، به زمین سفر کرده اند و بین ما زندگی می کنند. با توجه به اختلافات بسیار زیاد بیولوژیکی، روانی و اجتماعی، این احتمال وجود دارد که مردها از سیاره دیگری آمده باشند. لحظه ای درباره مشکلاتتان با کسی فکر کنید که از گذشته متفاوتی برخوردار است، با ارزش ها و معیارهای کاملاً متفاوتی رشد کرده و یاد گرفته است که به شیوه های کاملاً متفاوتی فکر کند، رفتار کند و ارتباط برقرار کند. تقریبا غیرممکن است. نه؟! با این همه، ما در هر روز از زندگی خود سعی می کنیم با ارتباط برقرار کردن با آن ها با این مشکلات و سختی ها دست و پنجه نرم کنیم. این که ما با آنها همراهی کرده و زندگی می کنیم خود یک معجزه است.
همان طور که در ادامه فصل توضیح خواهم داد، تفاوت بین زن و مرد در تمام دوران ها وجود داشته است. هزاران سال است که، زنها این تفاوت ها را پذیرفته اند، خود را با آن ها تطبیق داده اند و وظایف معینی را به عهده گرفته اند که از آنها انتظار رفته است. امّا در آغاز قرن بیستم انقلابی رخ داد. انقلابی در نحوه نگرش زن ها به خود و پافشاری آنها بر اینکه مردها آن ها را آن گونه ببینند که خود می بینند. زن ها برای نخستین بار خواستار برابری در تمامی عرصه های زندگی شدند و این که در این روند از نقش های کلیشه ای فرهنگی که خود، مادران، مادربزرگان و مادران مادربزرگانشان بدون هیچ گونه نارضایتی پذیرفته بودند، بیرون بیایند. بعدها ارائه روش های موثر کنترل جمعیت و حرکت زنها به سمت نیروی کار، آزادی اقتصادی را در اختیار آن ها قرار داد به گونه ای که تا حد زیادی از وابستگی آن ها به مردها کاسته شد.
بدین ترتیب، بحرانی در روابط مرد و زن به وجود آمد. مردها از زن ها انتظار فرمان برداری داشتند. اما اکنون زن ها می گفتند: نه، ما دیگر نمی خواهیم مثل قبل رفتار کنیم. واقعیت امر این است که ما هنوز از این که چطور باید به عنوان زنی با خصوصیات جدید رفتار کنیم، تردید داریم. ما دچار سردرگمی شدیم و این سردرگمی باعث شد که مردها در مورد ما حتی بیشتر از گذشته گیج و مبهوت شوند. این مسئله به گونه ای ست که گویا ما هنوز همان بازی گذشته را دنبال می کنیم. اما تمام آن قوانین قدیمی کنار گذاشته شده اند و ما هنوز کاملاً ایجاد قوانین جدید را به پایان نرسانده ایم. برای مدت کوتاهی می خواهیم آزادی داشته باشیم ولی بعد به مراقبت نیاز داریم. به کار کردن بیرون از خانه مشغول می شویم و یاد می گیریم از خود حمایت کنیم، اما هنگام ورود به اداره هنوز انتظار داریم مردی در را برای ما نگاه دارد تا داخل شویم. ما از مردها خواهش می کنیم که بی پرده باشند و آسیب پذیری های خود را از ما پنهان نکنند، اما زمانی که آنها ضعف و ناتوانی خود را بیان می کنند، ما نیز آنها را ضعیف می پنداریم و هنگامی که مردها این معیارهای دوگانه را می بینند عصبانی و سردرگم می شوند.
ما زنان دهه ۹۰ به بعد، در مسیر یادگیری و تسلط بر زندگی شغلی و مالی خود قرار داریم، اما هنگامی که نوبت به روابط مان با مردها می رسد، ناامیدتر از گذشته ایم و گاهی اوقات به نظر می رسد اصلاً پیشرفتی نداشته ایم. برای مثال یک مدیر تجاری بسیار موفق زن اخیرا به من گفت: «من می دانم چطور شرکتم صدها هزار دلار پول درآورد و می توانم برای خود آپارتمان و وسایل زندگی بخرم، اما هنوز نمی دانم که چطور باید با مردی رابطه برقرار کنم.» برای این زن، همانند بسیاری دیگر از ما، هنوز مردها مرز نهایی هستند، منطقه ای که در زندگی ما به صورت یک راز دست نخورده باقی مانده و تصرف نشده است.

توجه: این کتاب سعی ندارد مردها را مقصر بداند و یا آنها را به خاطر رفتارشان سرزنش کند.

در عوض این کتاب مجموعه ای از اطلاعات ارزشمند است که من آن را با هزاران زن تقسیم می کنم، اطلاعاتی که به آنها کمک می کند بفهمند چرا مردها همان طوری هستند که به نظر می رسند. این کتاب، راه های جدیدی برای رابطه برقرار کردن با مردها به آنها یاد می دهد.

چرا مردها این گونه اند؟

آیا تاکنون از این که مردها ترجیح می دهند ساعت ها در خیابان سرگردان به رانندگی خود ادامه دهند اما در جایی توقف کرده و از کسی آدرس نپرسند، متعجب شده اید؟
آیا تابه حال از این که مردها برایشان سخت و دشوار است به شما اجازه دهند به آن ها نزدیک شوید، تعجب کرده اید؟
آیا تابه حال از عصبانیت مردها هنگامی که سعی دارند بر روی موضوعی تمرکز کنند و شما می خواهید کاری کنید که آن ها به شما توجه کنند متعجب شده اید؟
آیا تابه حال از خود پرسیده اید که چرا مردی اصرار می ورزد به این که نگران و ناراحت نیست درحالی که شما کاملاً مطمئنید که او ناراحت و نگران است؟
اگر شما به تمام سوالات بالا جواب «بله» داده اید، تنها کسی نیستید که چنین جوابی داده اید. هر زن دیگری هم ناامیدی و سرخوردگی را در مردی که دوست دارد می بیند، به این احساس که نمی تواند بفهمد چرا او چنین است، آگاه است. اولین مسئله ای که باید بدانید این است:

مردها آن طور که به نظر می رسند نیستند، آن ها می خواهند زن ها را عصبانی و ناراحت کنند؛ هزاران سال است که آن ها به این شیوه تربیت شده اند و این نحوه تربیت، صمیمیت و نزدیکی مردها را بسیار سخت و دشوار می کند.

قبل از هرچیز باید بر برخی اطلاعات مروری داشته باشیم:
۱. چرا من مردها را «شکارچی تنها» و «جنگجوی رانده شده» می نامم؟
۲. چرا مردها همیشه بر زن ها سلطه داشته اند؟
۳. مردها چگونه تربیت شده اند که برای عشق نامناسب اند؟
۴. چگونه تلویزیون نقش های جنسیتی کلیشه ای را به ما آموزش می دهد.

مردها: شکارچیان تنها

زمان، زمان هزاران سال پیش است. زمین اغلب سیاره ای متغیر با آتشفشان ها، طوفان های یخی، سیلاب ها و آب و هوای بسیار ناملایم است. حیوانات وحشی آزاد می گردند و تعدادشان بسیار بیشتر از جمعیت محدود انسان هاست، انسان هایی که در گروه هایی کوچک در هر سرپناهی، زندگی می کنند. دنیا مکانی است که بقای اصلح و موجود قوی تر تنها واقعیت است.
خانواده، داخل غاری در دامنه کوه گردهم آمده اند. آن ها تنها وعده غذای روزانه خود، یعنی چند تکه باقی مانده از گوشت یک گوزن وحشی را که دو روز پیش توسط مرد شکار شده، می خورند. این گوشت تمام چیزی است که از شکار باقی مانده است. مرد سعی کرده غذای بیشتری پیدا کند اما تلاشش بی نتیجه بوده است، شکار در این آب و هوا دشوار است. یک هفته ای است که برف می بارد و بیشتر حیوانات آن جا را ترک و به مناطق گرم تر جنوب کوچ کرده اند. اما همین که او به همسر و دو فرزند کوچکش که با حرص و ولع درحال لیس زدن هر لقمه غذای شان هستند، نگاه می کند، متوجه می شود که چه کار باید بکند؛ باید بیرون رفته و تا زمانی که چیزی شکار نکرده بازنگردد. اگر موفق نشود، او و خانواده اش خواهند مرد و توسط گرگ هایی که هرشب صدای زوزه شان بلند است، بلعیده خواهند شد.
ناگهان مرد به سمت در غار می جهد و آماده حمله می شود؛ گمان می کند صدای مشکوکی شنیده است: شاید مرد قوی تری است که قصد دارد او را بکشد و همسر و غار را تصاحب کند. شاید هم گرگ یاشیری است آماده حمله و برطرف کردن گرسنگی. یا ممکن است باد باشد، او مطمئن نیست و هرگز هم مطمئن نمی شود. به همین دلیل است که نمی نشیند و پشت به روزنه غار نمی کند، بلکه همواره رو به آن دارد تا بتواند هر تهدید و خطری را احساس کند. به همین خاطر است که حتی هنگام خواب، کاملاً استراحت نمی کند؛ قسمتی از وجود او همواره متوجه صداهایی است که خطری به همراه دارند.
دوباره کنار آتش چمباتمه می زند، قلبش در سینه تاپ تاپ می کند، همواره احساس ترس می کند. اما همین که به زن و فرزندانش نگاه می کند، می فهمد که نباید ترسش را به آنها نشان دهد. بدون جرات و شجاعت او، آن ها امیدشان را از دست می دهند. بدون او، آن ها مثل آدم هایی مرده اند. نه، او باید قوی باشد. باید به خاطر آورد که چه کسی است. او یک مرد است. یک شکارچی.

به نظر می رسد که زندگی یک مرد در جامعه امروزی شباهتی به زندگی آن انسان های بدوی ندارد؛ اما او تا همین چند وقت پیش شکار می کرد، غذا برای خانواده اش پیدا می کرد و مجبور بود همیشه آماده باشد تا در برابر بومی های آمریکا و یا انگلیسی ها توان دفاع از خانواده اش را داشته باشد.
مرد قرن بیستم نیازی به شکار و جنگ ندارد. دیگر به مهارت هایی که او قرن ها آموخته و با آنها رشد کرده بود، نیازی نیست. نبردی در کار نیست، هیچ دشمنی هم وجود ندارد، و صحبتی از مبارزه هم نیست. او «جنگجوی بی سلاح» است.
باتوجه به این مسئله آیا تعجب دارد که زنها از مردها و زندگی شان گله و شکایتی داشته باشند؟

*همواره به نظر می رسد که او، بدون اهمیت به حرف هایی که من می زنم بسیار تدافعی عمل می کند و همواره آماده دعواست.
*برای او بسیار دشوار است که بی پرده عمل کند و هنگامی که در کنار من است احساساتش را بروز دهد؛ گویا او همواره باید بسیار قوی و پرزور به نظر رسد.
*آرزوی من این است که شوهرم در رفاقت و دوستی همانند دیگر مردها باشد، اما به نظر می رسد که او قادر نیست مثل آنها رفتار کند.
*باب آن قدر کارش را جدی می گیرد که من خیلی عصبانی می شوم. سعی می کنم کاری کنم تا او کمی از کارش بکاهد، اما او به گونه ای رفتار می کند که گویا موضوع مرگ و زندگی است که او کارش را امروز انجام دهد یا فردا.
*نامزدم هنگامی که احساس می کند از او انتقاد، یا با او بدرفتاری می شود و یا مورد بازخواست قرار می گیرد، بسیار عصبانی می شود. او هرگونه مخالفت را نوعی مبارزه طلبی تلقی می کند و با رفتاری تهاجمی، شدیدا عکس العمل نشان می دهد.
*هنگامی که شوهرم درباره موضوعی ناراحت است، آن را درون خود نگه می دارد و بروز نمی دهد. به آدمی سرد و غیرصمیمی تبدیل می شود و تا نگوید چه چیز او را آزار می دهد، روزهایی سخت و آزاردهنده برای من سپری می شود.

مطمئنم که شما قادرید نشانه هایی از ذهنیت همان شکارچی جنگجوی قدیمی را در نگرش و رفتار این مردانِ قرن بیستمی مشاهده کنید. آنها هنوز تحت تاثیر نیروهای درونی شان هستند، نیروهایی که ممکن است خود اصلاً از آن اطلاعی نداشته باشند. یک نظریه این است که انسان ها دارای یک حافظه ژنتیکی هستند، نوعی خودآگاهی که طی قرن ها منتقل شده و زندگی کاملاً آرام یک حسابدار در حومه شهر نیویورک را به همه نیاکانش تا هزاران سال پیش وصل می کند.

این طور به نظر می رسد که مردها این غرایز اولیه را تا کنون به خاطر می آورند تا از خود دفاع کنند، ضعف خود را بروز ندهند، همواره سلطه گر باشند و ناخودآگاه آن را در زندگی هر روزشان به کار گیرند.

***