کتاب هیچ کس این زن را نمی شناسد نشر انتشارات کتاب نیستان هنر

داشتم می­گفتم که خانه­شان کجاست، اسمش هماست و مادرش این­ شکلی است و این­طوری... که در قابلمه را محکم کوبید رویش. مثل زنگ صدا داد. رشته فکرهایم پاره شد و حرفم ناتمام ماند. گفت: «حرفش را نزن. گشتی گشتی، یکی را پیدا کردی که هیچ‌ کس درست و حسابی نمی­داند کی هستند. یا اصلاً یک‌دفعه از کجا سبز شدند توی این محل!...» ـ یعنی چی؟ خب، آنها هم مثل همه. پلکش پرید و گفت: «خیر! آن مادری که تو می­گویی مثل همه نیست. فیس و چسش بیشتر از این حرف­هاست. اصلاً با کسی هم­کلام نمی­شود! بیست سال پیش یک‌دفعه سبز شدند اینجا. از آن وقت تا حالا من که هیچ، همسایه دیوار به دیوارش هم هنوز سر از کارشان درنیاورده. گیریم که دختر خان باشد و دارا، همه هم این را بدانند، به دیگران چه؟ مثل اینکه آسمان سوراخ شده و افتاده­اند­ پایین. برای من و تو تَره هم خُرد نمی­کنند قربان شکلت!» از پای چراغ بلند شد. یک دستمال برداشت و دوباره چسبید به شیشه چراغ گرد­سوز روی طاقچه و آن را هی سُراند رویش و تویش. نمی­دانم چرا هر وقت از چیزی کُفری می­شد، پیله می­کرد به شیشه چراغ! بعد دوباره پلک چشمش پرید و لب­های هلالی­اش را فشار ­داد روی هم و گفت: «چند سال پیش هم که شوهر و هَوویش گذاشتند و رفتند! یا شاید خودش فراری­شان داد. چه می­دانم!...» ـ هَوو؟! شوهر دارد؟! شیشه را گذاشت روی چراغ و نگاهم کرد: ـ دیدی، خودت هم هیچی نمی­دانی ازشان. چشمت را بستی و عاشق شدی که چی؟! توی دلم خندیدم به حرفش و از دهانم دَر رفت: «عاشق؟!» ـ پس چی؟ تکیه زدم به بالش­های بزرگ کنار دیوار، گوشه­ سبیلم را پیچاندم بالا و گفتم: «این حرف­ها برای من نان و آب نمی­شود. چه کار می­کنی، می‌روی خواستگاری یا نه؟» گفت: «نه! مگر عقلم کم است؟!» حالا چشم­های درشت عسلی­اش را مرتب به هم می­زد و بس ­که فک­ و لب‌هایش را فشار می­داد روی هم، از لب­هایش فقط یک خط باقی­مانده بود. توی تنم انگار آتش روشن کرده بودند، داشتم می‌سوختم از دست یک به یک دور و بری‌هایم که هیچ­وقت به‌ جز، نه و نکن و نرو و چرا حرفی نداشتند که بهم بزنند. گفت: «تو سر هر چیزی پی دردسر می­گردی پسر! این همه دختر! غیر از این دست بگذاری روی هر...» حرفش را بریدم: ـ پدر که فقط توپ­وتشر... دلم به تو خوش بود، تو هم این­جوری!...