کتاب تلفن ثابت

وقتی نیل می‌خندید، چال گونه‌هایش شبیه پرانتز می‌شد. (پرانتزهایی روی ته‌ریشش.) جُرجی همیشه دلش می‌خواست او را از پشت پیشخوان جلو بکشد و دماغش را در چال گونه‌هایش فروکند. (این پاسخ همیشگی‌اش در مقابل لبخند نیل بود؛ اما گویا نیل این را نمی‌دانست.) نیل درحالی‌که یک لیوان نوشیدنی برای او می‌ریخت، گفت: «فکر کنم شلوار جین‌ات رو هم شستم...» جُرجی نفس عمیقی کشید. باید جوری این مسئله را حل می‌کرد. گفت: «امروز خبر خوبی بهم رسید.» نیل روی پیشخوان خم شد، یکی از ابروهایش را بالا برد و گفت: «جدی؟» - آره. خب... ماهر جعفری می‌خواد سریال ما رو بخره. - ماهر جعفری کی هست؟ - همونی که یه شبکه تلویزیونی داره و داشتیم باهاش مذاکره می‌کردیم. همونی که اجازه‌ی پخش سریال لابی و اون برنامه‌ی زنده در مورد مزارع تنباکو رو داده بود. نیل سرش را به نشانه‌ی تأیید تکان داد و گفت: «که این‌طور. پس مدیر شبکه‌ست. فکر می‌کردم اون اصلاً به برنامه‌ی شما توجهی نمی‌کنه.» جُرجی گفت: «ما هم فکر می‌کردیم بهمون توجهی نمی‌کنه. آخه ظاهرش این‌طوری نشون می‌داد.» «خب اینکه خبر خیلی خوبیه. خب...» سرش را کمی چرخاند، چپ‌چپ او را نگاه کرد و ادامه داد: «...پس چرا خوشحال نیستی؟» جُرجی گفت: «ترسیدم.» خدایا. جُرجی رسماً عرق کرده بود. گفت: «اون ازمون فیلم‌نامه و قسمت اول سریال رو می‌خواد. یه جلسه‌ی خیلی مهم داریم که بازیگرها رو انتخاب کنیم...» نیل همان‌طور که منتظر بود تا جواب سؤالش را بگیرد، گفت: «اینکه عالیه.» نیل می‌دانست که جُرجی چیزی را مخفی می‌کند. جُرجی چشم‌هایش را بست و گفت: «...بیست‌وهفتم جلسه داریم.» آشپزخانه ساکت بود. جُرجی چشم‌هایش را باز کرد. نیل _ کسی که او را می‌شناخت و عاشقش بود _ جلوی رویش ایستاده بود. واقعاً همین‌طور بود، واقعاً عاشقش بود. دست‌به‌سینه، چشم‌هایش را تنگ کرده بود و با آن چال گونه‌هایش روبه‌روی او ایستاده بود.