کتاب با ما تمام می شود نشر ایران‌بان

امروز به محض اینکه ایراد مدیحه‌اش را به پایان بردم، سوار هواپیمای بازگشت به بوستون شدم و اولین سقفی را که می‌توانستم، قرض گرفتم. دوباره تاکید می‌کنم، دلیلش میل به خودکشی نیست. خیال ندارم از این سقف پایین بپرم. فقط واقعا به کمی هوای تازه و سکوت نیاز داشتم و نمی‌توانستم این را در آپارتمان لعنتی طبقه‌ی سومم که به سقف دسترسی ندارد و با حضور هم‌اتاقی‌ای که علاقه‌ی زیادی به آواز خواندن دارد، به دست آورم. البته فکر نمی‌کردم این بالا تا این حد سرد باشد. نمی‌گویم غیرقابل تحمل است، ولی خوشایند هم نیست. حداقل می‌توانم ستاره‌ها را ببینم. وقتی آسمان شب آنقدر صاف و بی‌ابر است که می‌توانم عظمت جهان را احساس کنم، یک پدر مرده و هم‌اتاقی دیوانه‌کننده و مدیحه‌ی مفتضحانه دیگر به اندازه‌ی قبل ناراحت‌کننده به نظر نمی‌رسند. عاشق مواقعی هستم که آسمان باعث می‌شود احساس ناچیز بودن کنم. امشب را دوست دارم. خب... بگذارید جمله‌ام را اصلاح کنم تا احساسم به زمان گذشته بهتر بیان شود. امشب را دوست داشتم. ولی متاسفانه در چند ثانیه‌ی پیش با چنان فشاری باز شد که انتظار دارم راه‌پله انسانی را به روی پشت‌بام تف کند. در دوباره با صدای بلندی بسته می‌شود و صدای قدم‌های سریعی را روی کف چوبی سقف می‌شنوم. حتی به خودم زحمت نمی‌دهم سرم را بلند کنم. هر که هست احتمالا متوجه من که این پشت، در سمت چپ در، روی لبه‌ی سقف نشسته‌ام، نمی‌شود. آنقدر با عجله وارد شد که تقصیر من نیست اگر فکر می‌کند تنهاست. آهسته آه می‌کشم، چشم‌هایم را می‌بندم، سرم را به دیوار گچی پشت سرم تکیه می‌دهم و فحش‌های آبداری را نثار کائنات می‌کنم که این لحظه‌ی آرامش‌بخش و فیلسوفانه را از من پس گرفت. کمترین کاری که دنیا امروز می‌تواند برایم انجام دهد این است که ترتیبی دهد تازه‌وارد زن باشد، نه مرد. اگر قرار است همدمی داشته باشم، ترجیح می‌دهم زن باشد. با وجود جثه‌ام بسیار سرسختم و احتمالا می‌توانم از پس هر موقعیتی بربیایم، ولی در این لحظه برای اینکه نصف‌شبی با یک مرد غریبه روی پشت‌بام تنها باشم، بیش از حد راحتم. شاید مجبور شوم از بیم جانم آنجا را ترک کنم و اصلا دوست ندارم چنین کاری کنم. همانطور که گفتم، جایم راحت است.