کتاب بارون درخت نشین نشر چشمه

اولین کتاب از این نویسنده بود که میخوندم. اول بهتون بگم منظور از بارون ، باران نیست بلکه به معنی یکی از القاب اشراف زادگان اروپایی هست. منظور شخص بارونی است که روی پرخت مینشیند. داستان این کتاب داستان پسری است که از کودکی تصمیم میگیرد روی درخت ها زندگی کند. داستان از زبان برادر این بارون نقل میشود. کتاب سرشار از خلاقیت است تمام کارهایی که بارون میکند برای اینکه زندگی خوبی روی شاخه ها داشته باشد با خلاقیت جذابی نگاشته شده است. در خلال داستان که شاید کمی فانتزی جلوه کند به مطلبی رسیدم که دلم میخواد با شمادر میان بگذارم. این که یک داستان بود اما از دل این داستان دریافتم که چه قدر جالب میشه ادمی که تصمیم میگیره ساده زندگی کنه چقدر وقت اضافی برای پروش روحش میتونه پیدا کنه . مثلا وقتی به همین راضی باشی که نیازهای اولیه ات برطرف بشه چقدر زمان و انرژی میتونی داشته باشی که علم های مختلف رو یاد بگیری یا کتاب بخونی یا یه چیز رو حرفه ای دنبال کنی . و چقدر بودن در بطن طبیعت هر چیز میتونه هزاران برابر بهتر از یک دانشگاه باشه. ما چقدر با بیهودگی های مختلف احاطه شدیم و داریم خفه میشیم. و هر چی میگذره حریص تر نسبت به هر انچه که بیمورد هست میشیم. داستان زیبا بود و داستان پردازیش زیباتر. چیزی که بیشتر از همه من را شاد میکرد این بود که حرفی عمیق در میان هر پرش بارون از این شاخه به اون شاخه وجود داشت. حرفی که نیاز به شنیدن داشت.

من تا پایان کتاب فک میکردم اسمش باران درخت نشین هست که به طور عامیانه نوشته شده بارون و چقدر با نام کتاب صفا کردم و سرمست اسمش بودم..ههههههه.به آخرش ک رسیدم دیدم نه منظورش از اول بارون بوده. در هر صورت کتاب قشنگی بود.زندگی رها و بی تکلف بارون درخت نشین رو دوست داشتم که در اوج سشانست انسانی و محبت بود خلاصه اش اینکه ادم بود و زندگی کرد اونطور ک خودش میخواست نه اونطور که دیگران دلشون میخواست.همین او را در نظرم بزرگ کرد.

بزرگی هر انسان به بزرگی ایده‌هایش است و کالوینو از لحظه‌ای سرنوشت‌ساز در زندگی سخن می‌گوید: لحظه‌ای که انسان همه عمرش را در گرو یک «ایده» قمار می‌کند، ایده عشق، استقلال، مبارزه، خانواده، … یا خودخواهی. ایده‌ای که قبل و بعد از آن ما «دو نفر»یم و منِ‌بعدی، می‌میرد اما به منِ‌قبلی بازنمی‌گردد و زندگی‌اش جز ایده‌اش نیست.نام و نشانش، خاندانش، عشق و شورش، همه و همه از نو ساخته می‌شود تا او «خودش» شود. چه بزرگْ انسانی و چه سترگْ آرزوهایی!

داستان در مورد پسر نوجوانیه که از سر لجبازی با خانواده اش بالای یه درخت میره و تا آخر عمر پایین نمیاد ودر این بین فقط کتابایی رو که براش میارن میخونه ! از کتاباییه که درک آدمو از زندگی ، مرگ و مطالعه ی کتاب فوق العاده بالا میبره. داستان کوتاه های نویسنده شو هم خیلی دوست دارم

این کتاب بدلیل اینکه جزو‌کتابای برتره خوندم داستان طغیان پسر بچه ای که تصمیم میگیره تا آخر عمر روی درخت زندگی کنه البته همیشه هم از طرف ساکنین توی خانه امدادهایی بهش میشه و خودش هم سعی میکنه از موقعیتی که داره به نفع مردم و‌محیط اطرافش استفاده کنه خوش آمدن یا نیامدن ازین داستان بستگی به مخاطب داره

سوژه ی داستان جالب بود اما روایت داستان چندان جذاب و گیرا نبود. به عنوان اولین کتابی که از ایتالو خوندم و خیلی تعریف شنیده بودم فکر میکردم با اثر جذابتری قراره مواجه بشم. در آخر مرسی از فیدیبو که در فیدی پلاس قرارش داده بود.

در کل موضوع جالبی داره کتاب و با یک دیدگاه جدید به زندگی نگاه کرده. اما به نظرم اونقدر که ازش تعریف شده، کشش نداشت. زیاده گویی داشت و گاهی خسته میکرد آدم رو.

متن روان و پر محتوایی داشت و فرد رو محیط داستان می کشوند . شخصیت ها قابل درک بودند و بسیار زیبا پرداخته شده بودند . قلم نویسنده گیرا و لذت بخش .

کتاب بسیار جالب و گیراست. خوندنش رو توصیه میکنم. قطعه ای که در بخس درباره کتاب آورده شده معرف محتوای کتاب نیست.

شبیه سریال‌های ترکی که یک داستان پیش پا افتاد رو شاخ و برگ می دن، اینهم همونطوره