کتاب عشای ربانی ملحدان

در وجودش نسبت به بشر نوعی تحقیر عمیق حس می‌کرد؛ بعد از آنکه از بالا تا پائین آن‌ها را مطالعه می‌کرد، بدون کوچک‌ترین ظاهرسازی، این احساسش را بروز می‌داد و سبب تعجب آن‌ها می‌شد، آن‌هم درست وقتی که بیمارانش در رسمی‌ترین حالت خود بودند، اما او نیت اصلی اعمال و اقوالشان را به‌درستی تشخیص می‌داد. موهبت‌ها و استعدادهای یک انسان بزرگ، به‌طور معمول همگام با یکدیگر عمل می‌کنند. اما اگر در میان چنین بزرگ‌مردانی، استعداد درونی یکی بیش از دانش اکتسابی‌اش باشد، بازهم علم و آگاهی‌اش بر دیگر جنبه‌ها تقدم خواهد داشت، تا جایی‌که در توصیفش فقط می‌گویند «او انسانی تیزهوش است». تمامی نوابغ، به شکل پیش‌فرض، بصیرت اخلاقی را در درون خود دارند. این بصیرت ممکن است در برخی تخصص‌ها به‌کار برده شود، اما آن که گل را می‌بیند باید بصیرت دیدن خورشید را نیز داشته باشد. دکتری که از جانب یک دیپلمات ـ کسی که زندگی‌اش را نجات داده ـ مورد پرسش واقع می‌گردد که «احوال پادشاه چطور است؟» و پاسخ می‌دهد «مادامی که پادشاه زنده باشد، رعیت هم از او تبعیت می‌کنند»، نه فقط جراح یا پزشک، بلکه انسانی به‌غایت تیزهوش است. بنابراین یک ناظر اهل تحقیق و پیگیر طبیعت بشری، این ادعای گزاف دسپلن را تصدیق خواهد کرد و ـ همچون خود دسپلن ـ بر این باور خواهد بود که او نه‌تنها جراحی عالی‌رتبه، بلکه هم‌رتبه یک وزیر درباری است. از بین رمز و رازهای زندگی دسپلن که در میان هم‌نسلانش مشهور بود، یکی از داستان‌های بسیار جذاب را انتخاب کردیم، زیرا پاسخ این معما در انتهای داستان مشخص خواهد شد و درضمن به برخی اتهام‌های احمقانه مطرح‌شده علیه وی نیز پاسخ خواهد داد. از میان تمام کارآموزان دسپلن در بیمارستانش، هوراس بیانشون یکی از کسانی بود که به‌شدت به او دلبستگی داشت. هوراس بیانشون پیش از انجام دوره انترنی‌اش در هتل دی‌یو، دانشجوی پزشکی بود که در پانسیون شبانه‌روزی محقری در محله لاتن به نام «خانه ووکر» زندگی می‌کرد. در آنجا بود که بیانشون جوان و مسکین، با گوشت و خون خود آن فقر سوزانی را حس کرد که در آن، همانند کوره ذوب فلز، استعدادهای خالص همچون الماسی از دل سنگ‌ها بیرون کشیده می‌شود؛ جواهری که هرچقدر هم ضربه بخورد شکسته نخواهد شد.