رشد روزافزون جمعیت و تغییر سریع سبک زندگی به سمت مصرف گرایی و شهرنشینی، منجر به فشار بیرویه بر منابع طبیعی گردیده و از سوی دیگر تولید آلودگیهای مختلف آب، هوا، خاک و تشعشات را به همراه داشته است، به نحوی که ادامه روند کنونی، آینده روشنی را برای نوع بشر به همراه نخواهد داشت. با آنکه رشد و توسعه همه جانبه از حقوق اولیه جوامع و اهداف کلان دولتها محسوب میشود، همواره در طول تاریخ، ابعاد مختلف توسعه اقتصادی، صنعتی، کشاورزی و فناورانه در تضاد و تقابل با حفظ محیطزیست قرار داشته است. اما امروزه دیگر شکنندگی و آسیب پذیری محیطزیست و به تبع به مخاطره افتادن سلامتی انسانها، ضرورت هدایت و کنترل توسعه را در راستای ایجاد حداقل آسیب به محیطزیست از طریق ابزارهای قانونی را بیش از پیش روشن نموده است.
شاید این مسائل در کشور ما حادتر و پررنگتر باشد. چرا که قرارگرفتن ایران در منطقه خشک و نیمه خشک جهان و شکنندگی و آسیب پذیری بومسازگانهای مختلف کشور که به عللی مانند بهرهبرداریهای بیرویه و غیر اصولی ایجاد شده است، ضرورت توجه به مسئله حفاظت و جلوگیری از آسیبهای بیشتر به محیطزیست کشور را روشن میسازد.
بی شک ارزیابی محیطزیستی به عنوان راهکاری جهت پیشبینی، پیشگیری و کاهش عوارض و پیامدهای منفی توسعه، یکی از روشهای موثر و در عین حال نیازمند بذل توجه در این زمینه میباشد.