کتاب قصاص مقدس اثر پیتر ترماین نشر قطره

ایرلند، در قرن هفتم میلادی، از پنج ایالت پادشاهی اصلی تشکیل شده بود: البته، کلمه‌ی امروزی ایرلندی برای ایالت هنوز هم cúige است، به معنای «یک پنجم». چهار شاه ایالتی – اولاید (اولستر)، کانِت، مومان (مونستر) و لایین (لنستر) ـ به اَرد ری یا پادشاه وفادار بودند که از تارا در ایالت پنجم «سلطنتی» میتِی (میث)، که به معنای «ایالت میانی» است، حکم می‌راند. حتی در این قلمروهای استانی، نوعی تمرکززدایی از قدرت با تجزیه به قلمروهای کوچک و مناطق قبیله‌ای وجود داشت. در ایرلند قانون نخست‌زادگی، به ارث رسیدن قدرت به پسر یا دختر ارشد، مفهومی بیگانه بود. حکومت، از پایین‌ترین خان قبیله تا پادشاه، فقط تا حدی ارثی و اصولاً انتخابی بود. هر حاکم [چه زن، چه مرد] باید شایستگی خودش را برای آن مقام اثبات می‌کرد و با نظر derbfhine یا خانواده‌ی خود ـ سه نسل گرد‌آمده در یک جلسه‌ی محرمانه ـ انتخاب می‌شد. اگر حاکمی مسیر حافظ منافع مشترک مردمش را دنبال نمی‌کرد، استیضاح و از قدرت خلع می‌شد. در نتیجه نظام سلطنتی ایرلند باستان بیش‌تر چیزی شبیه به جمهوری امروز بود تا حکومت‌های سلطنتی فئودالی اروپای قرون ‌وسطی.