دین با هر تعریفی که از آن داشته باشیم از جنس پیام است. بینشها ریشۀ دین هستند و نتیجۀ آن در گرایشها و عملکردها آشکار میشود؛ ازاین رو گسترش طلبی خصیصۀ ذاتی آن به شمار میرود. دین میخواهد بگوید انسانها چگونه بیندیشند و چهسان عمل کنند و این جز با یافتن مخاطب معنا ندارد. ماهیت و حیات فکر، اندیشه و اعتقاد با نشر و گسترش آن رابطهای تنگاتنگ دارد. اندیشهای که به دنبال یافتن مخاطب و گسترش پیام خویش نباشد، به «درستی» خویش بیاعتماد یا به «تداوم» خود بی عاقه است؛ به همین دلیل مفهوم دین به طور کل با مفهوم پیامبری و تبلیغ، گره خورده است.
رسانه مانند بلندگویی است که صدای دین را به دیگران می رساند و از این نظر، برای آن احترام قائل است. اهتمام تمام ادیان بشری و الهی به تشریع آیینها و عبادتهای جمعی، گفتن و شنیدن پندها و آموزههای مورد نظر، ترویج ساخت، توسعه و عمران مکان های مذهبی و تشویق به قرائت «کتاب مقدس» و آموزش آن، نمونه هایی از عاقۀ دین به بهرهمندی از توانایی رسانههای سنتی است که میتواند در رسانههای جدید نیز مصداق یابد.