کتاب صد سال تنهایی نشر انتشارات اردیبهشت

اورسولا موقعی که سکه‌‌‌ها را از صندوقچه در آورد و به همسرش داد، گریست. زیرا آن سکه‌‌‌ها را پدرش در طول زندگی مشقت‌‌‌بارش، با زحمت فراوان به دست آورده و به او داده بود. او هم سکه‌‌‌ها را زیر تخت خاک کرده بود تا در فرصت مناسب مورد استفاده قرار دهد. خوزه آرکادیو بوئندیا حتی اورسولا را دلداری هم نداد. بوئندیا آن‌‌‌قدر غرق سماجت‌‌‌های دانش مأبانه‌‌‌اش شده بود که در مواردی چنان خودش را به خطر می‌‌‌انداخت که چیزی نمانده بود جانش را هم از دست بدهد. برای نشان دادن اثر ذره‌‌‌بین در جنگ، خودش را هدف اشعه‌‌‌ی خورشید قرار داد و بدنش چنان سوخت که تا چندین سال بعد نیز اثر سوختگی همچنان بر بدنش باقی بود. اورسولا که از عاقبت انجام این اختراع خطرناک می‌‌‌ترسید با خوزه مخالفت می‌‌‌کرد، اما او گوشش به این‌‌‌ حرف‌‌‌ها بدهکار نبود و یک‌‌‌بار هم نزدیک بود که خانه را به آتش بکشد. چندین ساعت در اتاق را به روی خودش می‌‌‌بست و به این فکر می‌‌‌کرد که چطور می‌‌‌تواند از نیروی ذره‌‌‌بین برای ساختن جنگ‌‌‌افزاری مخرب استفاده کند. حتی کتابی در این‌‌‌باره تهیه کرد و همراه نتایج آزمایش‌های فراوان و طرح‌‌‌های بی‌‌‌شمارش برای مقامات دولتی فرستاد. نوشته‌‌‌هایش را دست پیکی سپرد و او هم از کوه‌‌‌های سر به فلک کشیده، باتلاق‌‌‌های عمیق، دشت‌‌‌های وسیع، رودخانه‌‌‌های خروشان و کوره‌‌‌ راه‌‌‌های متعدد گذشت. بارها نزدیک بود در اثر طاعون و فشار نومیدی و هجوم جانوران وحشی و درنده جانش را از دست بدهد، تا آن‌‌‌که عاقبت به مسیری رسید که به جاده‌‌‌ی دیگری متصل می‌‌‌شد که محل عبور چاپارها بود.