کتاب سیّد «مَنِ» حسینی اثر تقی شجاعی نشر مواسات

«من»؛ جایش پشتِ دنده‌هاست.میانِ سینه. جایی امن. دور از دسترسِ طُفیلی‌های خلقت. من اگر دم‌دست باشد این‌ور آن‌ور می‌خورَد. لک برمی‌دارد. چِرک می‌شود. مخصوصاً اگر کارَت یدی باشد! حکمتِ اینکه کربلایی‌ها و حسینی‌ها و هیئتی‌ها بر سینه می‌کوبند همین است. دارند «من» را می‌کوبند. «من» کوبیده شد می‌شود حسینی... خادم‌الحسین که می‌گوید منظورش این است.