ظهور اصطلاح بدیع مربوط به سدهی دوم اسلامی است ولیکن تدوین و تالیف مستقل آن را به عبدالله بن معتز نسبت میدهند که در سال ۲۷۴ ه.ق کتابی تحت عنوان «البدیع» نگاشت و در آن از هفده صنعت بدیعی بحث کرد.
مقارن همان ایام (قرن سوم) قدامه بن جعفر کتاب «نقدالشعر» را نوشت و در آن تعداد صنایع بدیعی را از هفده به سی رساند.
صنعتهای بدیعی درطول قرون به ۲۲۰ صنعت رسیده است.
صنعت در لفظ به معنی پیشه و در اصطلاح به معنی هنرو آرایه است. برای آرایههای بدیع اصطلاح فن بدیع نیز گفته میشود.