کتاب در فاصله های سوختن یک سیگار سیروان داوری نشر انتشارات کازیوه

از همان کودکی،آرزو داشتم که در خودم باشم و بازی کنم.در رویاهایم،خود را با یک ساز عود می دیدم که در میان فضایی مه آلود،در حال خواندن آوازی آرام و رویایی بودم.از جمع متنفر بودم و همیشه نهایتاً دوست داشتم که با یک نفر دیگر باشم.جمع که بیشتر از دو نفر می شد،اذیتم می کرد.احساس می کردم که وقتی آدم ها سه نفر می شوند،کمتر صادقانه رفتار می کنند،انگار که می خواهندجذابتر به نظر برسند و بیشتر مرکز توجه باشند. آن زمان ها و تا سال ها بعد،فکر می کردم که به همین خاطر بود که خداوند در بهشت،بیشتر از دو نفر را خلق نکرد و با هبوط به زمین،این بهشت نبود که از دست رفت،بلکه جمع دونفره ی ساده،صمیمی،اصیل و بی غل و غش انسانها بود،که انگار برای همیشه ناپدید می گردید.شاید اصلاً خداوند،هیچ گاه آدم و حوا را از بهشت بیرون نکرده است.شاید این آدم و حوا بودند که با تولید مثل و تبدیل شدن به سه نفر،بهشت را تبدیل به زمین کردند.