کتاب تا با تو بودم نشر انتشارات پرسمان

وقتی وارد کوچه مون شدم باتعجب دیدم یه آمبولانس جلوی خونمون ایستاده. پاهام شل شد. قلبم شروع کرد به کوبیدن،قدرت جلو رفتن نداشتم، انگار داشت روح ازبدنم خارج می­شد برای یک لحظه به قلب بیمار بابام فکر کردم و نفهمیدم چه جوری وارد خونه شدم. مش قربون وتوی حیاط دیدم که روی زمین پهن شده بود وباصدای بلند گریه می­کرد و توی سرش می­زد. بی اعتنا به پیرمرد بیچاره باعجله از پله­ها بالا رفتم.اتاق کوکب خانم شلوغ بود. لحظاتی مات و مبهوت دم در ایستادم جرات پیش رفتن نداشتم. بالاخره طاقتم تموم شدو خودم و از لای جمعیت بالای سر کوکب خانم رسوندم و کنارش زانو زدم، روی صورتش و باملافه پوشونده بودن و تکون نمی­خورد. نمی­خواستم باور کنم که کوکب مهربون مرده. اما اون حقیقت تلخ وجود داشت. روح بزرگش از لای اون ملافه­های سفید پرکشیده بود و به آسمانها رفته بود.قلب مهربونش دوری علی رو تاب نیاورده بود وازحرکت ایستاده بود. گویی قلبش با نیروی علی کار می­کرد. یک لحظه مادرم و دیدم که مثل یک جوجه کنج اتاق خزیده بودو اشک می­ریخت. از نگاهش مصیبت می­بارید. نزدیکش رفتم و سر روی شونه­ش گذاشتم و های­های گریه کردم. توی مدتی که کوکب خانم با ما بود بدجوری بهش انس گرفته بودم. صداش هر لحظه توی گوشم می­پیچید و در یادم زنده می­شد، انگار همون نزدیکی بود که صدام می­کرد و از قلب درد و پادردش می­نالید.