سراسر زندگی ما انسان ها سرشار از نعمت های بیشمار الهی است. نعمت هایی که گاه به علّت فراوانی مورد غفلت واقع می شود.
نعمت وجود در مقابل عدم اولین نعمت بزرگی است که هستی ما به آن وابسته است.
عقل دستور می دهد که باید از نعمت دهنده تشکر و سپاسگزاری نمود و در صورت عدم سپاسگزاری شخص مستحق عقاب می باشد.
در این میان موانعی باعث عدم شکر گزاری نسبت به پروردگار می شود که از جمله آن ها تبعیت از هوی نفس و غفلت ورزیدن نسبت به خداوند متعال است که در این مجموعه به آن ها اشاره می شود.
مبحث دیگری که در این کتاب به آن می پردازیم مسئله مراتب شکرگزاری می باشد که پیرامون چگونگی و درجات آن بر حسب ظرفیت افراد مطالبی بیان می گردد.
نعمت های الهی به صور گوناگون و اقسام متنوّعی وجود دارد که توجّه به آن ها انسان را به شکرگزاری تشویق می نماید.
انسانی که در برابر نعمت های بی شمار الهی شکر و سپاس می گوید در واقع با این کار خود را رشد داده و به کمال می رساند.