کتاب در به در به دنبال شادی (1 ) نشر ترانه پدرام

کودکی بیش‌فعال بودم (و این را سال‌ها بعد از روان‌شناس شدنم فهمیدم) هم از معلم‌‌ها ترکه و سیلی می‌خوردم و هم در کلاس به خاطر وول خوردنم، از بغل دستی‌هایم ضربه‌ی آرنج دریافت می‌کردم و در خانه نیز تکلیف معلوم بود، بتمرگ بتمرگ‌های مادرم و گاه نیز خواسته و ناخواسته بیرون رانده شدنم از خانه مرا به سوی کنجکاوی‌های دیگری کشاند. مثل «موریس‌مترلینگ» به‌دنبال کشف زندگی مورچه‌ها و زنبورها بودم، خانه‌ی مورچه‌ها را ویران می‌کردم. زنبورها را به آتش می‌کشیدم که به ناگاه تصادفی با قصه‌های کودکان آشنا شدم. چقدر با «کچل کفتر باز» رفیق شدم و چقدر شب‌ها با «اولدوز» حرف می‌زدم و از خدا می‌خواستم که برای من هم عروسک سخنگو بفرستد. کتاب‌های پلیسی و از طرفی داستان‌هایی که از رادیو می‌شنیدم «زیر آسمان کبود» و «جانی دالر». در نقش‌ها فرو می‌رفتم و قهرمان داستان می‌شدم. به دنبال جنایتکاران می‌دویدم و یا برای قهرمان داستان دعا می‌کردم و دل می‌سوزاندم. تا نوجوانی قصه خوانی و قصه شنیدن همراه با درس و سیلی و ترکه ادامه داشت که از نوجوانی شعر آمد. شعر می‌خواندم و کم کم احساسات درونی و اندیشه‌های جدیدی را در خود حس می‌کردم گاه بغض می‌کردم و گاه احساس نشاط و آرامش درونی سراغم می‌آمد. لحظه‌های نابی پیدا می‌کردم به اشیاء نگاهی دیگر داشتم، به حشره‌ها به پروانه و پرستو، به سگ و گربه یا به کلاغی که با سنگ به دنبالش بودم. واقعاً اسب برایم حیوان نجیبی بود و دانه‌ی گیلاس و زردآلویی که زیر زمین جان گرفته و نهالکی ترد و تازه بود حس زندگی را در من غوغا می‌کرد.