وقتی به آسمان نگاه می کنم، می بینم که آدم هایی که شانه به شانه ام بودند اینک بر فراز دیده هایم ستاره شده اند.
آسمان و ستاره، دو سرمایه و هویت کویرند و اینجا از زمین و آسمان آتش می بارد!
هرکسی از راه می رسید به اشاره و کنایه می گفت که برای شرق چه کرده ای؟!
شرق مظلوم، در منِ کوچک شوری آفرید که نتیجه اش این نوشته شد، تا خدای چه خواهد و تا چه قبول افتد.