کتاب ۱۴ اصل برای دستیابی به موفقیت

۱ـ زندگی متعادل

به گفته ی یکی از روانشناسان به نام سیدنی جرالد، بالغ بر ۸۵ درصد از نشاط شما در زندگی از روابط شخصی شما نشات می گیرد. تعاملات شما با افرادی که به آنها تعلق خاطر دارید و نیز وقتی که با آنها می گذرانید مهمترین منبع شادی، نشاط و رضایتی است که روزانه در جستجوی آنید.
جای تاسف است که برخی افراد از آن چه در حقیقت مهم است غافل شده و به بیراهه می روند. آنان از روابط خود، یعنی مهمترین منبع شادی و نشاطشان، می گذرند تا در حرفه ی خود به موفقیت برسند. امّا شغل هر فرد، در بهترین حالت آن، تنها یک منبع جزیی آن هم گذرا از شادی و نشاطی است که وی در جستجوی آن است.
نمی توان پاسخ جامع و کاملی به این پرسش داد که چگونه در زندگی هایمان به تعادل دست یابیم امّا چند ایده وجود دارند که قادرند به شما کمک کنند که چگونه در زمینه های پر اهمیت تر زندگیتان حضور پررنگ تر، دستاورد بیش تر، و عملکرد بهتری داشته باشید.
اغلب این ایده ها مستلزم ایجاد تغییرات و اصلاحاتی در شیوه ی تفکر شما و نیز نحوه ی بهره مندی تان از زمان می باشد، اما خُب به زحمتش می ارزد. شما در خواهید یافت که با سامان دهی مجدد زندگیتان به چند طریق اندک، خواهید توانست وجودی از خود بیافرینید که بیش ترین میزان رضایت را از جنبه ی کمی و کیفی برایتان به ارمغان می آورد. لازم است این هدف، به عنوان راهنمای شما لحاظ گردد.
یونانیان باستان دو پند بسیار معروف را همواره مدّنظر داشتند:
«اول خودتو بشناس!» و «میانه روی در همه حال». تلفیق این دو پند نقطه ی شروع خوبی جهت رسیدن به تعادل مطلوب است. در مورد خودشناسی یا کسب شناخت از خود لازم است به صورت جدّی به آن چه در زندگی واقعاً برایتان حائز اهمیت است بیاندیشید.
تمامی انتخاب ها، معاملات و بده و بستان ها از ارزش های شما حاصل می گردند، از دیگر سو، تمام استرس ها و ناکامی ها در نتیجه ی باور و ارزش گذاری یک چیز، اما در عین حال انجام چیز دیگر، نشات می گیرند. پس تنها در صورتی که ارزش ها و فعالیت هایتان هم سو باشند احساس نشاط کرده و از خود راضی هستید.
لذا، خودشناسی به مفهوم آگاهی از آن چه حقیقتاً برای آن ارزش قائلید و اطلاع کامل از آن چه برای شما حائز اهمیت است می باشد.
یک مرد یا زن موفق، پیش از آن که به تردید بیفتد راه درست را انتخاب می کند. انسان پیشرفته، زندگی خویش را به گونه ای ترتیب می دهد که همواره اطمینان حاصل نماید که تمام اعمالش همسوی ارزش های حقیقی اش می باشند. بهتر است که شما زندگی خود را بر مبنای خودتان ترتیب دهید، نه اینکه خود را براساس ضرورت های دنیای بیرونتان تغییر دهید.
نقل قول دوم، یعنی «میانه روی در همه حال»، دستور مهم و معجزه گر دیگری در جهت نیل به یک زندگی موفقیت بار به شما می رود. امّا در عین حال، لازم است بدانید که کسب موفقیت در هر زمینه ای تنها با میانه روی در آن زمینه میسّر نمی گردد.
زمانی پیتر دراکر(۱) چنین نوشت: «هر جا که کاری را تمام شده و کامل یافتید، فردی را با یک هدف مشخص و عزمی جزم خواهید یافت». قطعاً بر این امر واقفید که تمرکز کامل و مداوم بر یک هدف یا مقصد لازمه ی نیل به هر نوع موفقیت در یک جامعه ی رقابتی به شمار می رود.
پس راه حل چیست؟ طی سالهای متمادی، با ده ها هزار زن و مردی که زمان زیادی را صرف دستیابی به تعادل در زندگی خویش کرده اند، سروکار داشته ام. در نهایت دریافتم که فرمول ساده ای برای آن وجود دارد؛ ساده از آن جهت که توضیح آن آسان است، امّا اجرای آن در زندگی به انضباط فردی و استمرار نیازمند است.
این فرمول بر محور مفهوم مدیریت زمان، یا آن چه شما از آن به مدیریت زندگی یاد می کنید، می چرخد. در واقع، مدیریت زمان نوعی مدیریت فردی است که طی آن شما ۲۴ ساعت شبانه روز خود را به نحوی زمانبندی می کنید که بیش ترین بازده ممکن، نشاط و رضایت را برایتان حاصل نماید.
نکته ی کلیدی پیرامون مدیریت زمان، پس از تعیین ارزش هایتان و اهدافی که همسو با آنها هستند، تعیین اولویت ها و نااولویت ها می باشد. علت اهمیت تعیین اولویت ها که مشخص است. فهرستی از کارهای احتمالی تان تهیه کرده و سپس براساس هر آن چه از خود، دیگران، یا مسئولیت هایتان می دانید، به انتخاب مواردی از فهرست می پردازید که بیش از همه برایتان حائز اهمیت می باشند.
اغلب در تعیین موارد کم اهمیت کوتاهی می شود. در نسبت زمانی که مصمم می شوید انجام کاری را متوقف نمایید زمان کافی خواهید یافت تا کار دیگری را آغاز نمایید.
بزرگترین کمبودی که این روزها در آمریکا با آن دست و پنجه نرم می کنیم کمبود وقت است. آن چه به آن مبتلا شده ایم چیزی است موسوم به «فقر زمان». بزرگترین و یگانه معضل پیش روی زنان و مردان آمریکا این است که وقت کافی جهت رسیدگی به آن چه باید یا آن چه می خواهند انجام دهند را ندارند. این روزها مردم حس می کنند که از تمام جهات تحت فشار هستند و حجمی باور نکردنی از استرس بر دوش آنان سنگینی می کند. آنها در قبال مسئولیت هایی که قبول کرده اند احساس بهره کشی و خستگی مفرط می کنند.
نقطه ی آغاز تسکین و التیام این فقر زمانی، توقف و تفکّر است. بسیاری از مردم آنچنان در مسیر رفت و آمد از خانه به محل کار و بالعکس مشغولند که کمتر فرصت می کنند به طور جدّی به این فکر کنند که، که هستند و چرا کاری که می کنند را می کنند. آنان به جای یک آنالیز متفکّرانه در یک فعالیت جنون آمیز به سر می برند. آن چنان سرگرم صعود از نردبان موفقیت هستند که از این نکته غافل می شوند که شاید این نردبان به سر منزل اشتباه رهنمون گردد.
زمانی که من و همسرم، باربارا، زندگی مشترک خود را آغاز کردیم، با یک ابهام مشترک مواجه شدیم: با این زمان محدودی که در اختیار داریم چگونه می توانیم میان اقتضائات کار و خانه تعادل برقرار سازیم؟
جوابی که من برای آن کشف کردم این بود: کلید رسیدن به موفقیت در یک جامعه ی پرمشغله این است که در زمانی که خانواده ات به تو نیاز دارند یعنی زمانی که فرزندانت بین سن تولد تا ۱۸ یا ۲۰ سال هستند. وقت خود را تنها وقف دو زمینه نمایید.
طی این مدت باید تقریباً از تمام فعالیت های خارج از خانه است چشم بپوشی. تنها می توانی بر دو زمینه ی اساسی و مهم متمرکز شوی ـ خانواده و کارت ـ کاری که من سالها آن را انجام داده ام. مجبور می شوی نیازهای خانواده ات را در راس تمام نیازهایت قرار دهی و پس از آن برنامه ریزی کاری ات را انجام دهی، به این ترتیب خواهی توانست تمام آن نیازها را بر یک مبنای منظم برآورده سازی. به این ترتیب، به هنگام کار تمرکز خود را تماماً روی انجام کار به نحو احسن خواهی گذاشت.