کتاب اندیشه های نو در رمان نویسی نشر نی

آفرینش رمان از چیزهای عجیب و غریبی مایه می‎گیرد. از رخدادهای دوران کودکی گرفته تا تصویرهای ذهنی یا مکالمه‌هایی که گذرا به‎ گوش خورده و هرگز خوب فهمیده نشده‎اند، همگی می‎توانند سرچشمۀ آفرینش رمان باشند. مایۀ رمان سولا [۱۹۷۳]، اثر تونی ماریسن، نیز یکی از همین چیزها بود. ماریسن خاطرۀ زنی با چشمانی همیشه نیمه‎باز و پوستی زیبا به رنگ قهوه‎ایِ تلخ و مات را از یاد نمی‎بُرد. به نظرش چیزی ارغوانی با این زن عجین شده بود، شاید ارغوانی می‎پوشید یا شاید فضای پیرامونش ارغوانی بود. زنان شهر نامش را که «هانا پیس» بود همچون تک‎واژه‎ای «هاناپیس» ادا می‎کردند و ماریسن به یاد می‌آورد که آن را با ترسی آمیخته ‌به ‌احترام بر زبان می‌راندند؛ «گویی هانا پیس زنی بود که او را بخشوده بودند.» چیز مرموزی که ماریسن را شیفته کرد و پرسش‎هایی در او برانگیخت، همین موضوع بخشودگیِ هانا پیس بود. «چرا زنان او را بخشوده بودند؟ چه چیزهایی را می‎بخشودند؟ در دوستی از چه اصولی پیروی می‎کردند؟ چه چیزهایی نزدشان هرگز بخشودنی نبود؟» با گذشت زمان، خاطره‌ها و پرسش‎ها به ‎‎‎هم ‎‎آمیختند و ماریسن موضوع رمانی را که در فکرش جوانه ‎زده بود، کشف کرد.