کتاب سقف خانه ی رادن نشر انتشارات روزنه

رادن آدمی بود که بعد از شام، گیلاس شراب در دست، به دوستان مردش پنهانی می‎گفت: «دیگر هیچ زنی زیر سقف من نخواهد خوابید!» این را با غرور می‎گفت و تا حدی لاف‎زنانه، در‎حالی‎که لب‎هایش را ورمی‎چید: «حتی خدمتکارم هم برای خواب به خانه‎ی خودش می‎رود.» ولی این موضوع کمی مضحک بود، زیرا خدمتکارْ زن مهربانِ حدوداً شصت‎ساله‎ای بود. از این‎ها گذشته، رادن زن داشت و از بابت او در دل احساس غرور می‎کرد، مثل یک دارایی خوب، و همچنان نامه‎های بامزه‎ای به‎هم می‎نوشتند و گهگاه که نیم‎ساعتی یکدیگر را می‎دیدند رادن با او رفتاری بانزاکت و شوخ‎طبعانه‎ داشت. رادن رابطه‎ای عشقی‎ هم داشت که پیش می‎رفت. خب، اگر رابطه‎ی عشقی نبود، پس چه بود؟ بگذریم! «نه، تصمیم جدی گرفته‎ام که دیگر هیچ زنی زیر سقف من نخوابدـ نه حتی یک گربه‎ی ماده!» آدم به سقف نگاه می‎کرد و از خودش می‎پرسید مگر این سقف چه کار اشتباهی کرده است. علاوه بر این، سقف خانه‎ی او نبود. او فقط آن‎جا را اجاره کرده بود. باری، وقتی مردی می‎گوید «سقف من» منظورش چیست؟ سقف من!