«ابو عبدالله محمد بن عبدالله بن محمد بن ابراهیم» یا همان «ابن بطوطه» اولین مسلمانی است که ۲۷ سال از جوانیاش را سفر کرد. او که تمام جهان اسلام را در آغاز دورهی رنسانس اروپا درنوردید و به «جهانگرد مسلمان» شهرت یافت، در سال ۷۰۳ق در شهر طنجهی مراکش به دنیا آمد و در سال ۷۲۵ق سفر دور و درازش را به سوی مکه مکرمه آغاز کرد. ابنبطوطه در مجموع، مسافتی بالغ بر ۱۱۸ هزار کیلومتر را پیمود و پس از پایان سفر، در طول دو سال، مشاهدات خود را در دربار پادشاه مراکش –متوکل ابوعنان- برای جوانی فاضل به نام «ابن جزی»(۷۲۱-۷۵۷ ق) املا نمود. وی در نهایت در مراکش و در سال ۷۷۹ق؟۱۳۷۷ م از دنیا رفت.
«سفرنامهی ابن بطوطه» یکی از منابع با ارزش و منحصر به فرد برای تحقیق پیرامون جغرافیا، تاریخ و فرهنگ مسلمین در قرن هشتم هجری است.
این کتاب گزیدهای از سفرنامهی ابنبطوطه و مشاهدات وی از شهرهای بزرگ و فرهنگ مردم آن روزگار است.