کتاب قصه های جلال نشر انتشارات میراث اهل قلم

صبح یکی از روزهای دهه‌ی اول شهریور بیست بود. چیزی به ظهر نمانده بود. شهر زندگی معمولی خود را ادامه می‌داد. هیچ‌چیزِ تازه‌ای، جز سربازان لخت و یکتا پیراهن، که چندین روز بود، با یک پیت حلبی، میان شهر ول‌شان کرده بودند، دیده نمی‌شد. سربازها هنوز به پیروی از یک عادت زورکی و کورکورانه، سه به سه، و ردیف، قدم برمی‌داشتند و ویلان و سرگردان در شهر می‌گشتند. اتوبوس‌ها تند می‌گذشتند. مردم به هم تنه می‌زدند و اخم می‌کردند و رد می‌شدند. ناگهان، باز صدای هواپیماها بلند شد و مردم که هنوز از دیدن غول‌های آهنین سیر نشده بودند، هرجا که بودند می‌ایستادند، و سر خود را بالا می‌کردند؛ اما چانه‌شان سنگینی می‌کرد، پایین می‌افتاد و دهان‌شان باز می‌ماند...