نمایشنامهخوانی سادهترین شکل تئاتریست که از دو بخش ادبیات (نمایشنامه) و خواندن پشتیبانی میکند. نمایشنامهخوانی سبکهای متفاوتی دارد اما ویژگیهای ذیل تقریباً در تمامی انواع آن مشترک است:
ـ نریشن (روایت) قالب اصلی نماد دراماتیک در نمایشنامهخوانی است.
ـ صحنهآرایی به معنای واقعی آن وجود ندارد و لزوماً ساده و خلاصه است.
ـ لباس خاصی مدّنظر نیست. اگر هم استفاده شون د، مختصر، ساده، معمولی و یکنواخت هستند.
ـ نیازی به حفظ کردن متن نیست. چرا که در نمایشنامهخوانی متن نمایشنامه به صورت باز مورد استفاده قرار میگیرد.