کتاب زنده ی بیدار نشر مشکی

وَ اویس هفت‌سال از مهلتِ خویش را زیسته بود؛ هفت‌سالِ بر زمین و در زمان رفته؛ که از سیاه­‌چادر به درآمد و چشمانِ برجهیده از وجدِ بینائیش، دشت را گشوده دید این‌­بار و آسمان را زرد شده. تا رگِ گردنَش از سودا تپید و نَفَس خدا بر او وزید. اویس از آن­‌چه در او جوشید و بُردَش تا ناجایی که ندانست، توان از تن داد و تا­شُده، سر بر ریگانی نهاد که خورشیدِشان دربرداشت. بی­‌یادی آن­‌دم را نه به‌یادآورد و نه پروای یادآوری‌­اَش به‌جان افتاد.