کتاب هر ازگاهی بنشین نشر مروارید

مداد رنگی­های قدونیم­قد را روی زمین می­چینم. یاد روتختی چهل­تکه­ای می­افتم که هرگز دوخته نشد. دلم برای منیر تنگ می­شود. باغ گلی می­کشم. باغی پر از گل­های نرگس. خورشیدی زرد زرد آن بالا می­نشانم. ابرهای تیره را رویش پهن می­کنم. ساقه­ی گل­ها را سبز کم­رنگ می­کشم و درونشان را با رنگ آبی پر می­کنم تا همه ببینند گل را آب باید داد. ریشه­ی گل­ها را مشخص و روشن تا پایین کاغذ ادامه می­دهم. ریشه­ها می­روند، می­روند و پایین صفحه می­رسند به دختری زیبا خفته در خاک. از دختر، تنها انبوهی از موهای سیاهش می­کشم. حالا صفحه­ی سفید رنگارنگ شده. زرد، سبز، سیاه...