بیانیه هنر اجرا، از زمان فتوریستها تا به حال، ابزار بیانی دگراندیشانی است که تلاش میکنند تا ابزاری دیگر برای ارزشیابی بیان هنری در زندگی روزمره بیابند. هنر اجرا به راهی برای جذب مستقیم مخاطبان گسترده و همچنین ایجاد شگفتی در تماشاگران به واسطه بازنگری در عقایدشان درباره هنر و ارتباط آن با فرهنگ تبدیل شده است. از سوی دیگر، علاقهمندی همگانی به رسانههای جمعی، خصوصاً در دهه هشتاد، از خواست آشکار آن گروه از مردم به دسترسی به دنیای هنر نشأت میگرفت که میخواستند تماشاگر آیینها و جمع متفاوت آن دنیا باشند و به واسطه نمایشهای غیرمنتظره و همیشه غیرمتعارفی که هنرمندان طرح میافکندند، شگفتزده شوند. کارها میتوانست تکی یا گروهی، با نورپردازی، موسیقی یا ابزارهای کمک دیداری که توسط خود هنرمند یا با همکاری دیگران اجرا میشد، در گستره مکانی متنوع، از گالری هنری یا موزه تا «فضایی (جایگزین) آلترناتیو»، تماشاخانه، کافه، بار یا گوشه خیابان، اجرا شود. برخلاف تئاترـ که اجراگرـ هنرمند است، به ندرت در هنر اجرا شخصیتی مانند یک بازیگر حضور مییابد و مضمون به ندرت از طرح یا داستان مبتنی بر قراردادهای نمایشی (دراماتیک) منتج میشود. هنر اجرا بایستی مجموعهای از ژستهای دقیق یا ژستهایی در مقیاس بزرگ و از نظر بصری تئاتری باشد، میتواند از چند دقیقه تا ساعات بیشمار به طول انجامد، ممکن است یک بار اجرا یا چندبار تکرار شود، میتواند با یا بدون متن از پیش آماده، یا مبتنی بر بداههای خودجوش و یا تمرین چندماهه باشد.